Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Οι νέες σκούπες σκουπίζουν καλά, αλλά οι παλιές ξέρουν τις γωνίες καλύτερα». Οι παλιοί στα ευρωπαϊκά προτιμώνται από τον ιδιωτικό τομέα φυσικά. Πρώην επίτροποι, πρώην ευρωβουλευτές, πρώην υψηλόβαθμοι κοινοτικοί υπάλληλοι ξέρουν τις γωνίες καλύτερα.
Ας περιοριστούμε στους πρώτους. Υποτίθεται ότι ο κώδικας δεοντολογίας των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καταρτίστηκε για να αποφεύγονται φαινόμενα, όπως αυτά του Γερμανού Μάρτιν Μπάνγκεμαν, που πήρε το 2000 μεταγραφή στον ισπανικό τηλεπικοινωνιακό όμιλο Τelefonica, αμέσως μόλις ολοκληρώθηκε η θητεία του ως επιτρόπου για τη Βιομηχανία και τις Τηλεπικοινωνίες.
Ετσι, για μια περίοδο 18 μηνών, οι επίτροποι που εγκατέλειψαν τη θέση τους το 2014 ήταν υποχρεωμένοι να γνωστοποιούν στις ευρωπαϊκές αρχές κάθε νέα πηγή επαγγελματικών εσόδων και να ζητούν την έγκρισή τους γι’ αυτήν, ενώ τους απαγορευόταν να παρεμβαίνουν στην Κομισιόν ως λομπίστες για ζητήματα που έχουν σχέση με τις προηγούμενες δραστηριότητές τους, αν και σ’ ένα συλλογικό όργανο οι αρμοδιότητες υπερβαίνουν τα στενά όρια του χαρτοφυλακίου.
Ας προσποιηθούμε ότι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα και ας παραδεχτούμε ότι είναι ένα βήμα αυστηροποίησης του νομοθετικού πλαισίου, καθώς στο παρελθόν η περίοδος γνωστοποίησης περιοριζόταν στους 12 μήνες και δεν υπήρχε ρητή απαγόρευση άσκησης λόμπινγκ.
Από τη στιγμή, όμως, που προβλέπεται, γιατί να περιορίζεται στους 18 μήνες και όχι στα τρία έτη; Δεν λαμβάνουν οι πρώην επίτροποι γενναιόδωρες αποζημιώσεις την τριετία που ακολουθεί την αποχώρησή τους; Δεν πέφτουν, βρέξει – χιονίσει, από 8.500 ως 13.500 μηνιαίως για 36 μήνες, ακριβώς για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της σύγκρουσης συμφερόντων;
Μα τις Βρυξέλλες, τη δεύτερη σημαντικότερη πρωτεύουσα για τα επιχειρηματικά λόμπι, μετά την Ουάσιγκτον, τι τρέλες! Το θέμα μπορεί να ξαναβγήκε στην επιφάνεια, λόγω της δέσμευσης του πρώην προέδρου της Κομισιόν με την «Τράπεζα», αλλά είναι τόσο παλιό όσο η περιστρεφόμενη πόρτα, από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στον ιδιωτικό τομέα και αντιστρόφως. Υπ’ αυτή την έννοια δεν έχει άδικο η Κομισιόν, που τον καλύπτει, καθώς από νομικής άποψης δεν είναι «ανοικτός».
Το σκάνδαλο, όμως, όπως και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις, δεν αφορά στο τι είναι παράνομο, αλλά στο τι είναι νόμιμο.
