Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Και εκεί που είχαμε συνηθίσει στα έξωθεν τελεσίγραφα και στις διορίες, τώρα έρχεται η κυβέρνηση να θέσει η ίδια στον εαυτό της την αυστηρότερη προθεσμία. Σε 48 ώρες πρέπει να έχουμε συμφωνία, μας λέει, αναγνωρίζοντας ότι ο χρόνος τελειώνει.
Παραδεχόμενη εμμέσως πλην σαφώς ότι ο κίνδυνος της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα (ως λύση ανάγκης και όχι από επιλογή), σε αντίθεση με τα όσα υποστήριζε έως πρόσφατα, είναι υπαρκτός. Ερχεται δε να το πει ύστερα από ηχηρό «Οχι» στο δημοψήφισμα, ύστερα από έναν θρίαμβο του πρωθυπουργού.
Τι ήταν, όμως, αυτό το «Οχι»; Οι πολίτες είπαν «όχι» στη λιτότητα και τις αδιέξοδες πολιτικές. Κάποιοι είπαν «όχι» σε εκπροσώπους του παλιού πολιτικού συστήματος, τους οποίους θεωρούν υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, ή σε δημοσιολογούντες, που αισθάνθηκαν ότι τους κουνούν το δάχτυλο.
Δηλώσεις όπως αυτές του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, ότι επιθυμεί κυβέρνηση τεχνοκρατών ή του προέδρου του Eurogroup, Γερούν Ντέισελμπλουμ, ότι η όποια συμφωνία θα έχει ακόμη πιο σκληρά μέτρα, έθρεψαν τον θυμό και έκαναν ακόμη πιο εύκολο το «Οχι» για τις δύο παραπάνω κατηγορίες.
Αλλοι πάλι φαίνεται να πείστηκαν από τη συνήθη ρητορική για τη μικρή αλλά γενναία Ελλάδα, που θα νικήσει τον «Γολιάθ» της κακής Ευρώπης και «θα διδάξει και πάλι δημοκρατία».
Να γοητεύθηκαν από τις κορόνες «πατριωτών» για το «μεγάλο Οχι που έχουν πει τόσες φορές στην Ιστορία τους οι Ελληνες». Και κάποιοι (μάλλον ελάχιστοι, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις) αποδέχθηκαν τη θεωρία που θέλει την επιστροφή στη δραχμή και την έξοδο από την Ε.Ε. να μη συνιστά καταστροφή, αλλά ευκαιρία για νέα αρχή.
Κινήσεις όπως η σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών και η παραίτηση-απομάκρυνση του Γιάνη Βαρουφάκη -εμπνευστή της δημιουργικής ασάφειας- από το υπουργείο Οικονομικών αποκαλύπτουν πως η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών το «Οχι» δεν ήταν όχι σε μία συμφωνία.
Δεν ήταν απόρριψη της Ευρώπης. Αποτελούν, όμως, ταυτόχρονα παραδοχή ότι η διακοπή των διαπραγματεύσεων, ανεξάρτητα από τις προθέσεις, πολλαπλασίασε τους κινδύνους. Για αυτό και όλοι ελπίζουμε ότι αυτή η διορία, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες, που ήλθαν και παρήλθαν, επιτέλους θα τηρηθεί.
Οποια συμφωνία και εάν έχουμε σε λίγες ημέρες, θα είναι καλύτερη από τη ρήξη ή από μεγάλης διάρκειας διαπραγματεύσεις, που θα μας σπρώξουν στην πόρτα της εξόδου.
Οι ενδείξεις από τις Βρυξέλλες είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές. Μακάρι να διαψευστούν και το «Οχι» να αποδειχθεί διαπραγματευτικό χαρτί.
Μακάρι η συμφωνία να περιλαμβάνει οφέλη, όπως ελάφρυνση του χρέους. Οσοι πίστεψαν, πάντως, ότι θα είναι απαλλαγμένη από σκληρά μέτρα, είναι βέβαιο πως θα διαψευστούν.
Το να αναγνωρίσουμε, όμως, τις ψευδαισθήσεις, είναι σαφώς καλύτερο από το να συνεχίσουμε να ζούμε τον μύθο μας μέσα στην Ελλάδα και έξω από την Ε.Ε.
