Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σαν να μπαίνεις σ’ ένα σπίτι που έχει τα φώτα όλα σβηστά. Σ’ αυτό το σπίτι βρίσκεις πολλά δωμάτια και διαδρόμους. Ολα χωρίς παράθυρα. Το σκοτάδι οξύνει την ακοή σου.
Αντιλαμβάνεσαι πως μπαινοβγαίνουν μέσα πολλοί, ακούς τις συζητήσεις, τις αναλύσεις, τις αντεγκλήσεις, τις απίθανες ρήσεις («σε νοιάζει να είμαστε στο ευρώ και να μην έχεις λεφτά στην τσέπη;»), αφουγκράζεσαι πατήματα κι ανάσες. Οχι της αξιοπρέπειας, αλλά της αμετροέπειας. Ομως, όλοι είναι θολοί, περιγράμματα. Κι εσύ εγκλωβισμένος ή ακριβέστερα εξουδενωμένος (εκμηδενισμένος) σε διαγράμματα.
Η ζωή σου τρία γράμματα. «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ». Φαινομενικά, αν και απειλητικά και τελεσίδικα, είναι φτιαγμένα από φως. Κι αυτά όμως, ακριβώς επειδή λούζονται στο φως, δεν αντέχεις διόλου να τα κοιτάξεις. Ρίχνεις τα μάτια σου χαμηλά και συνεχίζεις να αφουγκράζεσαι.
Δυσανασχετείς. Ψάχνεις κάτω από τις λέξεις, τα αποσιωπητικά, τις παρενθέσεις και κάνεις τον ντετέκτιβ στις προθέσεις. Γεμίζεις τον χώρο ανάμεσα σ’ αυτά που λέγονται και σ’ αυτά που εννοούνται, σ’ αυτά που ερμηνεύονται και σε παιχνίδια που ακόμη και τώρα επανέρχονται.
Δυσανασχετείς. Οχι γιατί αποποιείσαι την ευθύνη. Δεν είσαι δειλός, γιατί έχεις συναίσθηση της αδυναμίας σου. Είσαι δεμένος με κοντό σχοινί. Κανένας δεν μιλάει για την επόμενη μέρα. Λέγοντας «όχι» σε πρόταση που δεν θα υφίσταται, λες «ναι» σε τι ακριβώς; Στην επανάληψη της διαπραγμάτευσης ή στην εγκατάλειψή της; Και αν επαναληφθούν, ποιους όρους θα αποδεχθούν; Λέγοντας «ναι» ήδη σου το εξήγησαν οι Βρυξέλλες τι σημαίνει, «όμως, γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος;»
Δυσανασχετείς, γιατί το νιώθεις. Οσο πιο λίγα βλέπεις σ’ αυτό το πηχτό σκοτάδι, τόσο πιο βαθιά καταλαβαίνεις. Σε σέρνουν σε απόφαση της ήττας. Σε ακατάλληλη ώρα. Με ακατάλληλο ερώτημα, που δεν αφορά το δημοψήφισμα, αλλά την πέτρα που ρίχνεις και δεν μπορείς να φέρεις πίσω.
