Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Έπειτα από καιρό άνοιξε εκ νέου το κανάλι επικοινωνίας στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο με την Τουρκία.
Ο πρωθυπουργός συνομίλησε με τον Τούρκο πρόεδρο περί ιού και τουριστικών ροών, ενώ συμφώνησαν να διατηρήσουν ανοικτούς τους διμερείς διαύλους επικοινωνίας, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές στην Αθήνα.
Προφανώς, η ατζέντα δεν εξαντλείται σ’ αυτά, ιδιαίτερα σε μια περίοδο με βαπόρια και μποφόρια, ωστόσο, η επιλογή προβολής τους αποτελεί ένδειξη της προσπάθειας να πέσουν οι τόνοι. Στο προσκήνιο.
Καλύτερα να μιλάς με τον άλλο, παρά να μιλάς για τον άλλο. Καλύτερη η σταδιακή αποκατάσταση της επικοινωνίας, παρά να διαβάζεις μηνύματα ανάμεσα στις γραμμές και τις φωνές, αν και πόσες ερμηνείες χωρούν στη δήλωση «λέμε αυτό που κάνουμε και κάνουμε αυτό που λέμε».
Καλύτερος ο διάλογος από τη σύγκρουση, που είναι «πειραματική επιστήμη, στην οποία, όμως, δεν είναι δυνατόν να διεξαχθούν πειράματα». Κάτι ξέρει ο Πουανκαρέ από τέτοια πράγματα.
Εδώ τελειώνουν τα «θαύματα». Τα δεδομένα δεν άλλαξαν. Η πραγματικότητα είναι ξεροκέφαλη και μάλιστα στην Ελλάδα μια αποσύνθεση τη βγάζει. Στον πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο άρρωστο κλίμα. Τι θυμίζει, τι θυμίζει κι είναι κρίμα;
«Το λυπηρό παράδοξο σε ακροσφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει τόσο περισσότερο όσο εντονότερα τη χρειάζεται ένα έθνος». (Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου του Παναγιώτη Κονδύλη από το βιβλίο «Θεωρία του Πολέμου», εκδ. Θεμέλιο, 1997.)
Σκοντάψαμε σε γνωστές καταστάσεις. «Όπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρωτιέται τι θα κάµει σε δέκα χρόνια, αλλά αν θα βγάλει τη νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα – η διαφορά ανάµεσα σ’ όποιον χαροπαλεύει βιολογικά και σ’ όποιον αποσυντίθεται ιστορικά είναι βέβαια ότι η προσήλωση του πρώτου στα άµεσα δεδοµένα εµφανίζεται ως προσπάθεια υπέρβασης ενός πόνου, ενώ του δεύτερου ως κοντόθωρη ευδαιµονιστική επιδίωξη».
Ωχ, θα καταπιούν τα παρακμιακά φαινόμενα «τη σκέψη σε ιστορικές και στρατηγικές διαστάσεις» εντελώς; Αλλαγή πλεύσης ολοταχώς.
