Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τι αναμένουμε από το Νταβός; «Ένα κοινό μέλλον σε έναν διαιρεμένο κόσμο», όπως είναι το κεντρικό σύνθημα του φετινού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ;
Δεν ξέρω τι αναμένουν οι άλλοι, αλλά οι εν Ελλάδι από το χειμερινό ελβετικό θέρετρο δεν έχουν βγει λάδι. Τριάντα χρόνια περάσματα, πλανώνται ακόμη φαντάσματα. Είναι στοιχειωμένο το «Μαγικό Βουνό»; Πάντως, δεν ξεμπερδεύει εύκολα ο αφηγητής εδώ.
Το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε, μαζί με τον Τουργκούτ Οζάλ, τη συμφωνία του «μη πολέμου» με την Τουρκία, για να διακηρύξει έξι μήνες μετά, το «mea culpa» στη Βουλή, επειδή αποσύνδεσε το Κυπριακό από την πρόοδο στα ελληνοτουρκικά.
Στο Νταβός του 1992, η ελληνική πλευρά «ψαχνόταν» ως προς τη στρατηγική της απέναντι στο νεοσύστατο κράτος ΠΓΔΜ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης καθόταν στο δείπνο με τον Χένρι Κίσινγκερ και τον Στόγιαν Άντοφ, στενό συνεργάτη του Κίρο Γκλιγκόροφ, η κυβερνητική αντιπροσωπεία συζητούσε, όμως, την κόντρα που σιγόκαιγε μεταξύ ΥΠΕΞ – πρωθυπουργού.
Το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου είχε μία δυσάρεστη εμπειρία στην πιο ακριβή λέσχη διαλόγου του κόσμου με τον δημοσιογράφο των «Financial Times», ο οποίος τον κυνηγούσε στους διαδρόμους, υποβάλλοντάς του πιεστικές ερωτήσεις. Ενώ ο κλοιός των αγορών έσφιγγε επικίνδυνα, ο τότε πρωθυπουργός κατάλαβε στη «φωλιά του λύκου» ότι κανείς δεν συμμεριζόταν τη δική του προσέγγιση. Μονόδρομος του μνημονίου η έμπνευση.
Το 2016 ο Αλέξης Τσίπρας δεν πέρασε και πολύ καλά με τον Σόιμπλε, που τον αποστόμωσε με τη φράση «είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!» όσον αφορά το συμπεφωνημένο πρόγραμμα.
Τι ελπίζει να καταφέρει στο Νταβός του 2018; Συναντήσεις με Ζάεφ και Λαγκάρντ καίριας σημασίας. ΠΓΔΜ και οικονομία. Το ιστορικό των επισκέψεων αμβλύνει την προσδοκία, αλλά τα ραντεβού δεν μπορεί παρά να δώσουν μια αίσθηση για την πορεία. Διαβάζω για τον κίνδυνο χιονοστιβάδων στην περιοχή των Άλπεων και δεν μπορώ παρά να διακρίνω την ειρωνεία. Εξελίξεις στη γωνία.
