Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Χατζηλίδη
[email protected]
Η αυγή του 2016 βρίσκει τη χώρα μας μπροστά στα ίδια διλήμματα που την έχουν ταλαιπωρήσει, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη ένταση, από την αρχή της επταετούς πλέον κρίσης. Οποιος πιστεύει ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι μείζονες αβεβαιότητες που γέννησε το ταραχώδες 2015 για τη θέση της Ελλάδας στον διεθνή οικονομικό και γεωπολιτικό χάρτη πλανάται πλάνην οικτρά.
Ηδη, με πρόσφατα δημοσιεύματά τους μεγάλες ξένες οικονομικές εφημερίδες, που απηχούν τις απόψεις τόσο της γερμανικής όσο και της αγγλοσαξονικής ελίτ, είτε προεξοφλούν νέα σύγκρουση Ελλάδας – εταίρων είτε υποστηρίζουν ότι ο κίνδυνος του Grexit είναι ακόμα στο τραπέζι. «Οι γνωστές κινδυνολογίες των ξένων» θα πει κανείς. Το πρόβλημα, όμως, με τις κινδυνολογίες είναι ότι ενίοτε επιβεβαιώνονται – ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει τις κατηγορηματικές διαψεύσεις για τις «κινδυνολογίες» με τα capital controls, που τελικά ήρθαν για να μείνουν επί τουλάχιστον έναν χρόνο;
Κακά τα ψέματα, τα δύσκολα είναι ακόμα μπροστά μας. Η λύση του ασφαλιστικού στο μακροοικονομικό επίπεδο και η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων στο επίπεδο των εσόδων αλλά και του ισχυρού συμβολισμού ότι η Ελλάδα γίνεται επιτέλους φιλική για επενδύσεις, είναι οι δύο σημαντικότερες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ο χρόνος για αμφιθυμίες, ταλαντεύσεις και λαϊκισμούς τελειώνει, χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις, με αναπόφευκτο πολιτικό κόστος, που όμως θα ανοίξουν τον δρόμο για τη ρύθμιση του χρέους και θα αφήσουν την πραγματική οικονομία να αναπνεύσει. Είναι πολιτικό παράδοξο, αλλά ένας αριστερός πολιτικός καλείται να έρθει κόντρα στην ιδεολογία του, να γίνει ο «Λούλα της Ελλάδας», ακολουθώντας φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας.
Ουσιαστικά, ο Αλέξης Τσίπρας μέσα στο 2016 θα κληθεί να ολοκληρώσει την πολιτική και προσωπική υπέρβαση που ξεκίνησε τη 12η Ιουλίου 2015 με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Εχασε πανηγυρικά μία εξ ορισμού άνιση μάχη με τους εταίρους, την οποία είχε φροντίσει ο ίδιος να κάνει ακόμα πιο δύσκολη εξαιτίας του αριστερού πολιτικού βολονταρισμού του, αλλά και κακής επιλογής προσώπων σε κρίσιμες θέσεις ευθύνης στην πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης.
Ωστόσο, παρότι στρατηγικά ηττημένος, κέρδισε τις εκλογές που ακολούθησαν και παραμένει μέχρι σήμερα ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στην Ελλάδα. Ετερο πολιτικό παράδοξο, αλλά γεγονός που ερμηνεύεται στη βάση των μεγάλων ευθυνών που έχουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την κατ’ ουσία χρεοκοπία της χώρας το 2010. «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων» έλεγε ο μαρξιστής φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι. Θα μπορέσει ο πρωθυπουργός να μετασχηματίσει οριστικά τη στρατηγική του, προσωποποιώντας αυτό το πραγματικά νέο που «πασχίζει να γεννηθεί» ή θα περιμένουμε κι άλλο τον ηγέτη του «νέου κόσμου», απλώς επιβιώνοντας στην «εποχή των τεράτων»; Το 2016, πιθανώς, να έχει την απάντηση…
