Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Από το Μπούργκενστοκ του 2004 στο Μοντ Πελεράν του 2016, στη Γενεύη του 2017 και στο Κραν Μοντανά. Ουδείς γνωρίζει ποια μπορεί να είναι η συνέχεια.
Στην Ελβετία, το Κυπριακό γράφει Ιστορία, που σίγουρα δεν κινείται σε ευθεία. Από το 1959 και τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου με τη «Συνθήκη Εγγυήσεων», που αποτέλεσε την απαρχή προκλήσεων και του Σεφέρη τον αποκλεισμό από των διαπραγματεύσεων τ’ ασκέρι.
Ο διπλωμάτης-ποιητής διαφωνούσε με το σημείο που όριζε ως εγγυήτρια δύναμη την Τουρκία. Με ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου 1958 έστειλε στον Αβέρωφ (ΥΠΕΞ) επιστολή με αριθμό εμπιστευτικού πρωτοκόλλου 357918, όπου διατύπωνε τις αντιρρήσεις του. «Αυτός ο αριθμός θεωρήθηκε από τον Αβέρωφ μεγάλη προδοσία, υποθέτω γιατί τον εμπόδιζε να ξεχάσει το γράμμα μου στην τσέπη του. Αυτά για τις πρώτες αντιδράσεις μου, οι οποίες είχαν αποτέλεσμα να αποκλειστώ από τη συνδιάσκεψη της Ζυρίχης».
Δύο εβδομάδες πριν από τις υπογραφές, έγραφε στο ημερολόγιό του: «Ό,τι και να λένε νομίζω η νύμφη κουκουλώθηκε· δε λυπάμαι για τίποτε απ’ ό,τι έκανα – εύχομαι να μη λυπούμαι γι’ αυτούς».
Στις 9 Φεβρουαρίου 1959 έγραφε στη Μαρώ: «Τ’ απόγευμα είχα νέα από την Ελβετία· το παιδί χειροτερεύει· οι γιατροί της Αθήνας έκαμαν ασυγχώρητες ανοησίες… Εκείνα που σκεφτόμασταν είναι τώρα χειρότερα. Είναι απίστευτο τι στραβομάρες μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι κι επειδή πήραν μια φορά τον κατήφορο, να επιμένουν να κατρακυλήσουν ώς τον πάτο. Τώρα δεν είναι απίστευτο να φέρουν το παιδί και εδώ (εντός των ημερών). Τους εδώ γιατρούς τους ξέρεις. Ο Θεός να βοηθήσει…» (Μαρώ και Γιώργος Σεφέρης Αλληλογραφία Β’, εκδ. Ίκαρος, σελ. 629-630)
Στις 17 Φεβρουαρίου αρχίζει το «μεγάλο ραβαΐσι» και ο ποιητής παρακαλεί να έχει άδικο σ’ αυτά που λέει, αν και βλέπει «τέλεια θαλασσοποίηση».
Πενήντα οκτώ χρόνια μετά, γιατί να στείλει κάποιος την Κύπρο πίσω στο 1959;
