Τον Ιούλιο του 2012 υποσχέθηκε να κάνει “ό,τι χρειαστεί” για να θωρακίσει το ευρώ και τώρα καλείται να το πράξει. Ο Μάριο Ντράγκι αναμένεται να λάβει αύριο μία από τις κρισιμότερες αποφάσεις στην καριέρα του, αλλά και στην ιστορία της Ευρωζώνης, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων, το οποίο από την έκταση, και κυρίως τη μορφή του, θα αποκαλύψει την τόλμη και τις αντοχές του έναντι των πιέσεων του Βερολίνου. Ποιος, όμως, είναι ο Ιταλός τραπεζίτης, στον οποίο έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους οι αγορές και σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Νότος;
Με διδακτορικό από το ΜΙΤ ο κ. Ντράγκι άρχισε την καριέρα του από τον ακαδημαϊκό χώρο για να μεταπηδήσει το 1984 στην Παγκόσμια Τράπεζα. Το 1991 επέστρεψε στην πατρίδα του, σε μία περίοδο κατά την οποία η Ιταλία αντιμέτωπη με εκρηκτικά ελλείμματα και χρέη πλησίασε επικίνδυνα στον γκρεμό, αλλά τον απέφυγε. Από τη θέση του γενικού διευθυντή του υπουργείου Οικονομικών, στην οποία παρέμεινε για μία δεκαετία, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο σε ένα από τα πλέον φιλόδοξα προγράμματα αποκρατικοποιήσεων της χώρας.
Αν και χαμηλών τόνων, είχε το ταλέντο να φέρνει αποτελέσματα και να κλέβει τις εντυπώσεις. Κάπως έτσι κέρδισε τον τίτλο του Σούπερ Μάριο. Κέρδισε, όμως, και την προσοχή της Goldman Sachs, η οποία τον έχρισε δικό της γενικό διευθυντή το 2002. Τρία χρόνια αργότερα τον προσέγγισε ο Ρομάνο Πρόντι προτείνοντάς του τη θέση του υπουργού Οικονομικών σε έναν κεντρο-αριστερό κυβερνητικό συνασπισμό. Και ξαφνικά ένα σκάνδαλο, με πρωταγωνιστή τον τότε Ιταλό κεντρικό τραπεζίτη, Αντόνιο Φάτσιο, άλλαξε τα σχέδια. Ο “ταλαντούχος” κ. Ντράγκι βρέθηκε το Δεκέμβριο του 2005 στο τιμόνι της ιταλικής κεντρικής τράπεζας και στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ.
Όταν έξι χρόνια αργότερα άρχισε να ακούγεται το όνομά του στην κούρσα της διαδοχής του Ζαν Κλοντ Τρισέ, βρέθηκε στο στόχαστρο των Γερμανών. “Μamma Mia” αναφώνησε ο γερμανικός Τύπος, ανήσυχος για την επιλογή να αναλάβει σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή ένας εκπρόσωπος του “απείθαρχου” Νότου. Ο ίδιος με δηλώσεις, στις οποίες εξήρε το πρότυπο της Bundesbank, πέτυχε να κάμψει τις ανησυχίες και χαρακτηριστεί Ιταλός “γερμανικής κοπής”.
Αναλαμβάνοντας, ωστόσο, στα τέλη του 2011 την προεδρία της ΕΚΤ έδειξε πως διαθέτει και ιταλικό ταπεραμέντο. Επιβάλλοντας στροφή 180 μοιρών στη “σφιχτή” πολιτική της ΕΚΤ έθεσε ως προτεραιότητα την ανάπτυξη. Το ταπεραμέντο αυτό τον έφερε πολλές φορές σε σύγκρουση με τους Γερμανούς. Τις περισσότερες βγήκε νικητής. Το αποτέλεσμα της τελευταίας σύγκρουσης αναμένεται αύριο.
NAΤΑΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ
