Της Νατάσας Στασινού
Πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι υπεύθυνη για όλα τα δεινά των οικονομιών τους, από την αναιμική ανάπτυξη και την αδύναμη παραγωγικότητα και την ανεργία έως τις ανισότητες και τα υψηλά χρέη. Πιστεύουν ότι η πολιτική της Ένωσης ανοίγει την πόρτα σε πάσης φύσεως απειλές, από τις παρενέργειες του ελεύθερου εμπορίου έως την ασφάλεια των συνόρων, την «εισβολή» ξένων και την «αλλοίωση» της ταυτότητας. Αλλά όχι. Τώρα πια κανείς από αυτούς δεν μιλάει για έξοδο από την Ευρωζώνη ή την Ε.Ε. Θέλουν, λέει, να δώσουν τη μάχη από μέσα.
Η συμμαχία των Λαών και των Eθνών του Ματέο Σαλβίνι, της Μαρίν Λεπέν και των άλλων εθνικιστών ανά την Ε.Ε. ξέρει πολύ καλά πως οι πολίτες δεν συμμερίζονται θέσεις περί διάλυσης της Ε.Ε. και εθνικής απομόνωσης, αλλά και δυσφορούν απέναντι στις ανισορροπίες και αποκλίσεις ετών, τα χωρίς πειστική εξήγηση όρια του 3% , την αλά καρτ αντιμετώπιση των κρατών και την κληρονομιά μίας σφοδρής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Αισθάνονται ακόμη και τώρα οικονομική ανασφάλεια, ανησυχούν για τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και των ανοιχτών συνόρων, ακόμη και όταν αναγνωρίζουν τα οφέλη της. Τι πιο εύκολο λοιπόν για αυτές τις δυνάμεις από τα να χρεώσουν όλα τα δεινά στην κοινότητα, αλλά και να διαβεβαιώσουν πως δεν θέλουν να φύγουν από αυτή.
Η έξοδος θα είχε κόστος. Θα σήμαινε ειδικά για κράτη μέλη της νομισματικής ένωσης επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα αισθητά υποτιμημένο, εκτίναξη του χρέους δημόσιου και ιδιωτικού, που θα έμεινε στο ευρώ, ανάγκη για μακροχρόνιες επαναδιαπραγματεύσεις εμπορικών συμφωνιών, υποχρέωση οι κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν μόνες πανευρωπαϊκά και παγκόσμια προβλήματα. Το χάος στη Βρετανία- μία πανίσχυρη χρηματοοικονομική και εμπορική δύναμη- τρία χρόνια μετά την απόφαση για έξοδο μαρτυρά ότι το «καλύτερα μόνος μου» δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Ο Σαλβίνι πιστεύει ότι έχει βρει τη λύση. Αν η κάλπη βγάλει τον ίδιο και τους συμμάχους του όσο ενισχυμένους τους θέλουν οι δημοσκοπήσεις, θα εκμεταλλευθεί το κατακερματισμένο Ευρωκοινοβούλιο και την αδυναμία των δύο μεγάλων παραδοσιακών δυνάμεών του να εξασφαλίσουν πλειοψηφία για να πιέσει για κατάργηση των δημοσιονομικών κανόνων, «ώστε να βγουν οι οικονομίες από το κλουβί», για επανεθνικοποίηση κρίσιμων πολιτικών, αλλά και για περισσότερη στήριξη… από την ΕΚΤ. Τον θεσμό που έχει επανειλημμένα βάλει στο στόχαστρο τον έχει ανάγκη. Γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα της «επανάστασης» και των κλειστών συνόρων. Ο ίδιος το λέει «κοινή λογική». Άλλοι θα το έλεγαν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
