Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Δ. Παυλόπουλου
[email protected]
Η πλατφόρμα του προέδρου της Γαλλίας για το μέλλον της Συρίας είναι η Δύση να μείνει επί του πεδίου και να βοηθήσει στο «nation building», δηλαδή στην πολιτική και κοινωνική αναδόμηση της πολύπαθης χώρας. Με βάση τη γραμμή Μακρόν, οι δυτικές δυνάμεις, μαζί με την Τουρκία και τη Ρωσία, πρέπει να αποτελέσουν ανάχωμα σε μια «ιρανο-ασαντική» Συρία.
Ο επικεφαλής του γαλλικού κράτους δεν φαίνεται να έχει διδαχθεί ιδιαίτερα από το παράδειγμα των αμερικανοδυτικών επεμβάσεων σε Σερβία, Ιράκ, Αφγανιστάν. Καμία από τις παραπάνω χώρες δεν κατέστη, 15 έως 20 χρόνια μετά, δυτικός «παράδεισος» κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προόδου και εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία, όπως φαντάζονταν όσοι επιχειρούν να χωρέσουν την πραγματικότητα σε προκατασκευασμένα σχήματα.
Η Σερβία υποδύεται με μεγάλη προσπάθεια τη στραμμένη προς την Ευρώπη χώρα, αλλά στην ηγεσία της βρίσκονται παλιοί Σέρβοι εθνικιστές, πάλαι ποτέ στελέχη του ακροδεξιού Σέσελι, που σε κάθε κρίση θυμίζουν ότι η καρδιά τους «χτυπάει» προς την ορθόδοξη Μόσχα. Στο Ιράκ από το 2003 το αίμα κυλάει ασταμάτητα, το χάσμα ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες Άραβες και ανάμεσα σε Άραβες και Κούρδους δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερο, ενώ το Ιράν ηγεμονεύει. Στο Αφγανιστάν η κεντρική εξουσία παραμένει αδύναμη, κανείς δεν είναι ασφαλής ακόμη και σε διπλωματικές συνοικίες της Καμπούλ, ενώ οι Ταλιμπάν και το ISIS ελέγχουν σημεία-κλειδιά στις επαρχίες.
Δεν είναι, άλλωστε, ο ίδιος ο Μακρόν που τροποποίησε τη γραμμή Ολάντ «καμία συναλλαγή με τον Άσαντ», στο όνομα του ρεαλισμού και της πάλης ενάντια στο Ι.K.;
Πώς σκοπεύει να λύσει τον γόρδιο δεσμό-«φωτιά» των σχέσεων Κούρδων της Συρίας – Ερντογάν;
Πώς μπορεί κανείς να μιλά για nation building σε μια ενιαία Συρία από κοινού με έναν Άσαντ ο οποίος χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια βαρέα όπλα και αεροπορία κατά αμάχων; Αλλά και με ένα κουρδικό ένοπλο ρεύμα, που -εκ των πραγμάτων- εάν επιτύχει τους στόχους του, θα οδηγήσει σε παροξυσμό την Τουρκία, η οποία φοβάται πάντα για τις νοτιοανατολικές της επαρχίες;
Εκτός βέβαια εάν η πρόσφατη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας Ριάμπκοφ, ότι δεν γνωρίζει εάν η Συριακή Αραβική Δημοκρατία θα μπορέσει να διατηρηθεί ως ενιαίο κράτος με τα ίδια σύνορα, κρύβει πίσω της ένα δυτικο-ρωσικό «deal» για «τεμαχισμό» της Συρίας και χαλιναγώγηση της επιρροής του Ιράν στη Μέση Ανατολή.
