Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
«Εκείνοι που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν». Με τον πόλεμο στη Συρία να μαίνεται περισσότερο από επτά χρόνια, το απόφθεγμα του Αμερικανού φιλοσόφου Τζορτζ Σανταγιάνα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η πρώτη «σπίθα» άναψε τον Μάρτιο του 2011, υπό τη μορφή μιας ειρηνικής διαδήλωσης κατά του καθεστώτος Άσαντ, μέσα στο γενικότερο επαναστατικό κύμα που είχε φέρει η Αραβική Άνοιξη σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Μόνο που στη Συρία η μικρή σπίθα εξελίχθηκε σε έναν άγριο πόλεμο δι’ αντιπροσώπων, με συμμετοχή των μεγάλων δυνάμεων και περίπλοκους συσχετισμούς. Οι βομβαρδισμοί στόχων της συριακής κυβέρνησης από τις δυνάμεις της Δύσης δεν πρόκειται να φέρουν την ειρήνη. Στην πραγματικότητα, οι έως τώρα ενέργειες δείχνουν ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται να δώσουν ένα τέλος σε αυτόν τον εμφύλιο, με τουλάχιστον μισό εκατομμύριο θύματα και έχοντας εκτοπίσει σχεδόν το ήμισυ του συριακού πληθυσμού, προκαλώντας τη χειρότερη προσφυγική κρίση από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκείνο που ανησυχεί τους πολιτικούς αναλυτές είναι το γεγονός ότι ο αριθμός των χωρών που εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας -και στις εστίες έντασης που σιγοκαίουν στη Μέση Ανατολή- προσομοιάζει ολοένα και περισσότερο με τις συνθήκες που επικρατούσαν πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ρωσία και Ιράν από τη μία πλευρά, Αμερική και χώρες της Δύσης από την άλλη. Επτά χρόνια μετά και δεν διαφαίνεται η παραμικρή ελπίδα ειρήνης. Η χώρα βομβαρδίζεται από το ίδιο το καθεστώς Άσαντ, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, το Ιράν, την Τουρκία, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν μίλησε για παγκόσμιο χάος, την ώρα που οι σχέσεις Μόσχας και Ουάσιγκτον είναι ήδη ψυχροπολεμικές. Οι συσχετισμοί σε αυτό το στρατηγικό παιχνίδι είναι τόσο περίπλοκοι που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει την έκβαση. Σε περίπλοκες όμως καταστάσεις, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις και η αλληλουχία γεγονότων μπορούν πολύ εύκολα να οδηγήσουν σε μεγάλες αλλαγές. Οι ισχυροί παίζουν το παιχνίδι του συμφέροντος και της εξουσίας. Και αγνοούν τον πόνο και τη δυστυχία των αμάχων.
