Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν είχε ιδεολογικό πρόσημο έναν -ισμό, οι επιζώντες του δεν βρίσκονται ανάμεσα στους πατεράδες ή τους παππούδες μας, ο Β’ ήταν βαρύτερος και οδήγησε στη μεγάλη ανατριχίλα.
Όποια κι αν είναι η αιτία, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει μισοσβηστεί από τη συλλογική μνήμη, αν και ήταν η πρώτη καταστροφή του 20ού αιώνα. Εκατό χρόνια μετά τη λήξη του, ξέρετε ποιoς δεν τον ξεχνά; Η Τουρκία, και επανέρχεται με κάθε ευκαιρία. Δεν πρόκειται για παροδική υστερία.
Δεν είναι τυχαίο ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση μιλούν πλέον με μια φωνή για τον «θρίαμβο της Αφρίν», με μόνη διαφορά, όπως παρατηρεί ο Τούρκος συγγραφέας Νεντίμ Γκιουρσέλ, ότι η αντιπολίτευση (οι κεμαλιστές) ζητούν να μη γίνεται διάκριση ανάμεσα στους μάρτυρες της μάχης των Δαρδανελίων το 1915 κι εκείνους της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος του 2016.
Αυτή η εθνικιστική ψύχωση μοιάζει να προέρχεται από μια άλλη εποχή και ο πρόεδρος πιάνει το νήμα από την αρχή. Ξαναδιαβάζει την Ιστορία και κηρύσσει έναν δεύτερο «πόλεμο της Ανεξαρτησίας». Τότε ήταν η Αντάντ, τώρα είναι η Δύση -ΗΠΑ και Ε.Ε.- που την Τουρκία θέλει να «σβήσει», ακρωτηριάζοντας τα εδάφη της.
Πώς το ‘γραψε η Sabah; «Σας τσακίσαμε στα Δαρδανέλια πριν από 103 χρόνια, αλλά δεν πήρατε το μάθημά σας. Τώρα συσπειρωθήκατε εναντίον μας στην Αφρίν, υποστηρίζοντας το ΡΚΚ και τα παρακλάδια του (…)». Κάπως, έτσι πήραν χθες τα σκάγια και τον ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων. «Ποιος είσαι εσύ για να κάνεις μεσολάβηση; Ο αγώνας μας κατά της YPG και του PKK έχει ζωτική σημασία. Η δημιουργία καντονιών είναι αντίθετη με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών».
Τότε, τα σχέδια των νικητών του Α’ Παγκοσμίου περιλάμβαναν τη διαρκή εξουδετέρωση της Τουρκίας ως απειλής με της μεγαλωμένης Ελλάδας τη συμβολή. Η Δύση μηχανορραφεί και οι Έλληνες είναι συνεργοί. Του Ρετζέπ Ταγίπ Ατατούρκ η αφήγηση είναι απλή.
