Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν θα μιλήσουμε για τις μιντιακές μαγαρισιές ένθεν και ένθεν και «τα ψυχολογικά συμπτώματα πειναλέων, που γυρεύουν να φάει ο ένας τον άλλον».
Δεν θα μιλήσουμε για έναν «ατυχή χειρισμό, που δεν συνιστά λόγο αποπομπής», «μιας καλής υπουργού», τόσο καλής που έχει παραιτηθεί και δεν το ξέρει από τη στιγμή που ο καλλιτεχνικός κόσμος δεν τη θέλει. «Επιθυμώ να δηλώσω δημοσίως ότι αποσύρω την αίτησή μου για επιχορήγηση. Δεν επιθυμώ να γίνω εκλεκτός ενός τέτοιου υπουργείου που έχει χάσει εντελώς τη σοβαρότητά του και το οποίο δεν μπορώ να έχω σε καμία εκτίμηση. Όχι ότι το είχα και ποτέ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι, εξαιτίας σας, έχει πλέον γελοιοποιηθεί τελείως».
Δεν θα πιάσουμε την αλφαβήτα της πολιτικής ευθύνης, ομόλογης προς την ανάληψη οποιασδήποτε πολιτικής αρμοδιότητας. Δεν νοείται εξουσία χωρίς ανάληψη της αντίστοιχης πολιτικής ευθύνης. Αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης. Ανεξαρτήτως πράξεων και παραλείψεων αυτού που κατέχει πολιτικό αξίωμα. Όπως απολαμβάνει το όφελος από το όποιο θετικό συμβαίνει στον τομέα του, κι ας μην έχει ιδέα, ας μη γνωρίζει, έτσι δεν μπορεί στα στραβά να τα γυρίζει.
Δεν θα μιλήσουμε για το τι αποτελεί κομματικό και τι πολιτικό ζήτημα. Ποιος είναι τόσο αφελής ή πονηρός πολύ για να υποστηρίζει ότι έχει το σεξουαλικό έγκλημα ή η κακοποίηση κομματική/ιδεολογική ταυτότητα.
Δεν θα μιλήσουμε για το αυτονόητο ότι δεν υπάρχει οικογενειακή ή φιλική ή συναδελφική ευθύνη. Είναι άλλο η συγκάλυψη ή η απόπειρα απομείωσης των καταγγελιών και άλλο η παράνοια.
Δεν θα μιλήσουμε για τις εξουσιαστικές σχέσεις με όλες τις εκβιαστικές εκφάνσεις τους, ούτε για τους κοινωνικούς καταναγκασμούς, που διευκολύνουν τους δράστες και επιβάλλουν τη σιωπή. Δεν θα μιλήσουμε καν γι’ αυτούς που συντηρούν αυτούς τους καταναγκασμούς.
Δεν θα μιλήσουμε για πολλά. Μιλούν οι φωνές από τη διπλανή πόρτα.
