Φαινομενικά, η πρόκληση -και η ζημιά- για την Ευρώπη μετά τις κάλπες της Κυριακής δείχνει ελεγχόμενη.
Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα συγκράτησαν δυνάμεις, με πρώτο το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που βγήκε και ελαφρώς ενισχυμένο. Η ακροδεξιά ανέβηκε μεν, αλλά εντός του αναμενόμενου πλαισίου. Ο δε κατακερματισμός της περιορίζει τις λειτουργικές της δυνατότητες και δεν της επιτρέπει ανατροπή συσχετισμών. Επιπλέον, η κεντροδεξιά μαζί με τους σοσιαλιστές και τους, αποδυναμωμένους έστω, Φιλελεύθερους και Πρασίνους, διατηρούν την απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Ευρωκοινοβούλιο.
Πίσω όμως απ’ αυτήν τη -βολική- οπτική, η μεγάλη εικόνα αρχίζει και μαυρίζει επικίνδυνα: Στις «big four», τις τέσσερις μεγαλύτερες χώρες και οικονομίες της Ευρώπης, η άνοδος της ακροδεξιάς είχε χαρακτηριστικά επέλασης.
Στη Γερμανία η σκληρή ακροδεξιά AfD τερμάτισε δεύτερη μπροστά απ’ τους Σοσιαλδημοκράτες. Στην Ιταλία η Τζόρτζια Μελόνι επαναβεβαίωσε την κυριαρχία της και διεκδικεί πρώτο ρόλο στις εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη.
Στην Ισπανία, παρά τα κεντρώα αναχώματα, το ακροδεξιό – αντιμεταναστευτικό Vox πήρε την τρίτη θέση με 9,6%.
Στη δε Γαλλία, την ιστορική μήτρα των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων της Ευρώπης, το κόμμα της Λεπέν συνέτριψε τους Φιλελεύθερους του Μακρόν. Και ο Γάλλος πρόεδρος δεν αποκλείεται να αναγκαστεί σε μια άδηλης έκβασης συγκατοίκηση με τον νέο αστέρα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, τον Ζορντάν Μπαρντελά, μετά τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Ενδεχομένως η, υψηλού ρίσκου, προκήρυξη των εκλογών από τον Εμανουέλ Μακρόν να ήταν μονόδρομος. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο και για την κεντροδεξιά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Εκεί η συγκατοίκηση με την ακροδεξιά δεν είναι -τουλάχιστον ακόμη- μονόδρομος.
Κοινώς, η ιστορική ευθύνη σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή της Ευρώπης βρίσκεται στα χέρια του ΕΛΚ: στο εάν θα επιμείνει στον σχηματισμό πλειοψηφιών με τους Σοσιαλιστές και τους Φιλελεύθερους ή εάν θα εναγκαλιστεί, έστω και ad hoc, με την ακροδεξιά.
Το φλερτ της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν με την Τζόρτζια Μελόνι δεν είναι ενθαρρυντικός οιωνός. Η θεωρία της «ενσωμάτωσης» και της «δημοκρατικής μεταστροφής» της Μελόνι είναι μια βολική θεωρία. Η «κανονικοποίηση», όμως, της ακροδεξιάς και της ατζέντας της δεν είναι παρά ο προθάλαμος για τη νομιμοποίησή της και ως εναλλακτικής δύναμης διακυβέρνησης.
