Πήγε στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα και δεν τον αναγνώρισαν, θεωρώντας ότι ήταν άπορος που πήγε να πάρει τις 10 δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως οι φτωχοί της εποχής.
Ο Σκιαθίτης «ψυχογράφος των καλών και των ταπεινών» τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του, τα χειρόγραφά του. «Αφού δεν σας χρειάζονται αυτά, με τι δικαίωμα θα πληρωθώ;». Λόγο στον λόγο, αποκαλύπτεται η ταυτότητά του. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Ο ίδιος; Ο ίδιος και ολόκληρος!
Δεν έφταιγε αυτός, η φαντασία τους έφταιγε, που τον είχε πλάσει «ακτινοβολούντα, γελαστόν, ωραίον, καλοντυμένον, γεμάτον εγωϊσμόν, αέρα και μεγαλοπρέπεια», ενώ εκείνος ήταν μια δειλή συνέπεια. Μαλακός, συνεσταλμένος και τσαλακωμένος.
Δεν έφταιγε αυτός, που είχαν δώσει στην «επιτυχία» μία κοπή. Φταίμε κι εμείς που για τον επιτυχημενάκια στήνουμε γιορτή. Αυτόν που βιάζεται να δηλώσει μόνος του μίαν υπεροχή. Ξεφτέρια ξέφρενης εποχής. Πυροτεχνήματα πολλά θωρείς και δεν είναι της γιορτής.
Μία στάση, όμως, μια ανακωχή. Ο κάθε άνθρωπος ξεχνιέται μέσα σε αυτό που ήδη ξέρει και ζει. Μα, όλοι εντέλει ερασιτέχνες της ζωής. Σε βρίσκει. Άκου τι έχει να σου πει.
«Ήρθα, να αλλάξουμε το χρόνο». Τον χρόνο; Προϊόν συμβιβασμού ο χρόνος, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως χρόνο.
Η παρούσα στιγμή δεν είναι μοναδική από οποιαδήποτε συγκριτικά με κάποια άλλη παρελθοντική ή μελλοντική στιγμή, καθώς, κατά τον Αϊνστάιν, όλοι οι χρόνοι συνυπάρχουν. Ψευδαίσθηση ότι εκσφενδονίζεται μπροστά, με ένα ελισσόμενο σπειροειδώς ποτάμι μοιάζει, που ρέει στο σύμπαν και καθώς, άστρα και γαλαξίες διασχίζει, ταχύτητα αλλάζει.
Έτσι, ένα δευτερόλεπτο στη Γη δεν είναι απόλυτο μέγεθος. Δεν ξέρω αν είναι αυξομειούμενο, μα μας επηρεάζει.
«Ήρθα, να αλλάξουμε το χρόνο». Έλα, να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και τον κόσμο. Η ειρηνευτική αποστολή έχει δρόμο.
