Δύο φορές σε λίγες μέρες ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε σούπερ μάρκετ στην προσπάθεια να δείξει πως η κυβέρνηση προσπαθεί να ελέγξει τις τιμές, που κοντεύουν να μας φέρουν συγκοπές.
Δεν ξέρω πότε αναμένονται ανατροπές με τα καρτελάκια «μόνιμης μείωσης τιμής» -μόνιμη = τουλάχιστον για ένα εξάμηνο και τα πρόστιμα στις πολυεθνικές. Ξέρω ότι η ζωή τρέχει και στο δημόσιο νοσοκομείο προστρέχει. Μια επίσκεψη εκεί, χωρίς κάμερες και ακολουθία, ίσως θα ήταν χρήσιμη πριν από την αναδιοργάνωση της υγείας.
Το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ από την αλλαγή της διαδικασίας επιλογής των διοικήσεων των νοσοκομείων. Νομίζω. Στο δημόσιο νοσοκομείο συχνά αντιγυρίζω.
Ίσως θα ήταν χρήσιμη έστω μία επίσκεψη. Δεν λέω «πρέπει» ή «καθήκον του πολιτικού» κι άλλους όρους της ίδιας εμβέλειας. Νιώθω προσβεβλημένη «στην ιδέα ότι κατά τύχη αυτές οι εκφράσεις μπορεί να με αφορούν, ότι μπορεί να αναγνωρίσω πως έχουν όχι κάποια αξία αλλά κάποιο νόημα». Όταν ταλαιπωρούμαι σε στέκια γνώριμα. Μια, γιατί «πέφτει το σύστημα» στη χώρα, που «ηγείται στην 4η βιομηχανική επανάσταση και μεριμνά για την ποιότητα της ζωής όλων των ανθρώπων της». Μια, γιατί το δείγμα είναι ανεπαρκές, και η εξέταση πρέπει να επαναληφθεί σε χρόνο βαθύ. Τα ραντεβού κλεισμένα κι όταν τα κλείνεις, πάλι οι ώρες αναμονής σε στέλνουν σε μέρη ξένα.
«Μην ανησυχείτε, θα το φροντίσουμε εμείς». Υγειονομικοί της αντοχής. Ανθρώπων σχέσεις εκεί όπου δεν μετράνε άλλες υποθέσεις.
Φωνές, αγωνία, ακόμη κι αστεία. Ησυχία που διακόπτεται από αναγνώσεις ονομάτων, αναμονή, ανησυχία, κούραση. Κορμιά που διπλώνουν, υπομένουν και με την κανονικότητα της κατάρρευσης του ΕΣΥ παραβγαίνουν. Επιμένουν, όμως, στο δημόσιο νοσοκομείο.
Αυτό, που θα μεταρρυθμιστεί. Ο γιατρός προσπαθεί να προσαρμόσει το ασθενές σώμα στο υγιές. Οι μεταρρυθμιστές ξέρουν τι είναι υγιές και τι ασθενές στη ζωή του ΕΣΥ;
