Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Συμφώνησαν στα αυτονόητα, σε κοινότοπα ευχολόγια και σε προηγούμενες δεσμεύσεις, αποφεύγοντας οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει ένα συντονισμένο σχέδιο δράσης. Το μεμονωμένο είναι πιο εύκολο, ελεγχόμενο, το συλλογικό απαιτεί υπέρβαση εθνικών συμφερόντων, γι’ αυτό και γίνεται δύσκολο.
Η ομάδα των 20 πιο ισχυρών οικονομιών του πλανήτη, το G20, πραγματοποίησε μία ακόμη σύνοδο, χωρίς ωστόσο να καταλήξει σε μία ουσιαστική απόφαση για την τόνωση της παγκόσμιας οικονομίας. Οτι η νομισματική πολιτική από μόνη της δεν είναι αρκετή, είναι κάτι που άπαντες το γνωρίζουν. Αλλά η λεκτική του ανακοινωθέντος του G20 έμεινε λίγο πιο πίσω από την ανάγκη αυτή, όπως έχει γίνει με τόσες και τόσες, μέχρι τώρα, συνόδους.
Στις 7 Μαρτίου έχουμε τη νέα σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., αλλά πώς είναι δυνατόν να βρεθούν κοινές λύσεις στα επείγοντα προβλήματα της Ευρώπης, όταν τα βασικά μέλη της κινούνται σε τροχιές μη συγκλίνουσες; Η Γερμανία αναλώνεται στις συζητήσεις για το πώς θα σταματήσει την εισροή προσφύγων στα εθνικά της σύνορα, η Γαλλία εξακολουθεί να ζει στον απόηχο του σοκ που προκάλεσαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις του περσινού Νοεμβρίου, η Πολωνία είναι εγκλωβισμένη στα δικά της εθνικά ζητήματα και στο πώς θα σταματήσει τη ρωσική απειλή στην Ανατολική Ευρώπη.
Η Κεντρική Ευρώπη αναζητεί τρόπο αντίστασης στις γερμανικές πιέσεις να αναλάβει μερίδιο προσφύγων, ενώ στον Νότο, Ιταλοί και Πορτογάλοι εστιάζουν σε συζητήσεις για το πώς θα ενισχύσουν την οικονομική τους ανάπτυξη εν μέσω τραπεζικών προβλημάτων, με την Ισπανία να ανησυχεί από τις αποσχιστικές τάσεις της Καταλονίας. Και η Ελλάδα στο βάθος τέρμα… να πιέζεται από όλες τις πλευρές και να ελπίζει σε ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, εάν όμως καταβάλει περισσότερες προσπάθειες στη διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. και προβεί σε ακόμη περισσότερες εσωτερικές μεταρρυθμίσεις. Ενας «Πύργος της Βαβέλ» ολόκληρος ο κόσμος, με τους πολιτικούς υποδεέστερους των περιστάσεων και τους λαούς λίγα βήματα πριν από μία έκρηξη. Για ποια Ευρώπη μιλάμε λοιπόν; Και για ποιους διεθνείς οργανισμούς;
Για αυτούς που μένουν σε ανακοινωθέντα τυπολογιών χωρίς ουσιαστική δράση; Οι πολίτες παρακολουθούν κουρασμένοι, αλλά δεν πρέπει να χάσουν τα κουράγια. Γιατί, όπως λέει και ο Καζαντζάκης, ποιοι θα νικήσουν; Οι πιο σοφοί; Οι πιο πολλοί; Οι πιο ξύπνιοι; Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν.
