Κομμουνιστές στην Αυστρία, που έχει καρδιοχτυπήσει τα τελευταία χρόνια την Εσπερία με την ακροδεξιά στα πρώτα θρανία; «Πώς τα κατάφερε το KPO στο Σάλτσμπουργκ;» διερωτάται η «Der Standard». Υποθέτω, όπως τα κατάφερε στα τέλη του 2021 η Έλκε Καρ, η πρώτη κομμουνίστρια δήμαρχος αυστριακής πόλης, του Γκρατζ.
Σε μια κατά βάση συντηρητική χώρα, οι κομμουνιστές άφησαν εκτός κάθε ιδεολογική αναφορά. Παρουσιάστηκαν ως συνήγοροι των πολιτών, ασχολήθηκαν με την καθημερινότητα, το κόστος ζωής, τα ενοίκια, την ακρίβεια, τι μπορεί να γίνει. Σήμερα, όχι όταν ωριμάσουν οι συνθήκες.
Όταν η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Αυστρίας, με σχεδόν 300.000 κατοίκους, πέρασε σε «κόκκινη» δήμαρχο, με κοινωνική προσφορά, ο πολιτικός επιστήμονας από το Πανεπιστήμιο του Όσλο Μανές Βαϊσκίρχερ πρότεινε σε επίδοξους μιμητές να ασχοληθούν με την ουσία και να μην αναλωθούν σε ξύλινη συνθηματολογία.
Αυτό έκανε στο Σάλτσμπουργκ του Μότσαρτ, της «Μελωδίας της Ευτυχίας», της σοκολάτας και της πολιτιστικής μαγείας, ο 34χρονος Κάι-Μίχαελ Ντανκλ και δικαιώθηκε στις τοπικές κάλπες. Μέσα σε πέντε χρόνια εκτίναξε το ποσοστό του ΚPO στο 11,7% από 0,4% και μπαίνει για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο της πολιτείας και με μόνο τρεις έδρες λιγότερες από τους Σοσιαλδημοκράτες.
Στην πόλη του Σάλτσμπουργκ, μάλιστα, πήρε σχεδόν μία στις τέσσερις ψήφους, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση πίσω από το Λαϊκό Κόμμα OVP. Ναι, αυτό που έδωσε στους ακροδεξιούς στις αρχές του 2000 εξουσία, απενοχοποιώντας τους με συμμαχία σε κυβερνητικό επίπεδο.
Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που ό,τι έχασε στις κυριακάτικες κάλπες το κεντροδεξιό OVP, το καρπώθηκε το ακροδεξιό FPO. Από κοινού συγκεντρώνουν 56,1% και μπορούν να κυβερνήσουν σε επίπεδο τοπικό. Δεν ξέρω αν θα το κάνουν. Ξέρω, όμως, ότι τα ξόρκια για τους παλιούς δαίμονες δεν πιάνουν.
Είναι περίεργοι οι μηχανισμοί της μνήμης, οι κοινωνικοί σχηματισμοί και οι πολιτικοί μετασχηματισμοί. Στον καιρό των αόρατων κινήσεων και των εκπλήξεων.
