Πρόκειται φυσικά για στίχο του Μίκη Θεοδωράκη, από το μακρινό 1968. Τότε ήταν χούντα, η Ελλάδα βρισκόταν στο γύψο και ο κορυφαίος συνθέτης, ήθελε να προσδώσει αυτό το «κάτι» στον στίχο για να συνδράμει, έστω και δια της ειρωνίας, στην ψυχική ανάταση των πολιτών. Όμως αυτός ακριβώς ο στίχος, θα μπορούσε σήμερα να αξιοποιηθεί για να σχολιάσει την παρουσία του Κωστή Χατζηδάκη, το τελευταίο τριήμερο στην Βουλή!
Η συζήτηση που έγινε, αφορούσε την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της Κυβέρνησης για το θέμα των υποκλοπών. «Θύμα» αυτών είναι και ο σημερινός υπουργός Εργασίας. Αποδεδειγμένα και επίσημα. Η ΑΔΑΕ εντόπισε την σχετική επισύνδεση, που έγινε από την ΕΥΠ και αφορούσε ένα διάστημα από τον Νοέμβριο του 2020 έως τον Μάιο του 2021, σχεδόν 7-8 μήνες. Τότε ο κ. Χατζηδάκης ήταν υπουργός Ενέργειας.
Αλήθεια, ποιος πολίτης αυτής της χώρας, θα μάθαινε ότι τον παρακολουθούσαν οι υπηρεσίες πληροφοριών (που υπάγονται απευθείας στον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη) και δεν θα έσπευδε στο αρμόδιο δικαστήριο για να υποβάλλει μήνυση; Ποιος πολίτης που θέλει να μάθει γιατί τον παρακολουθούσαν, γιατί μπήκαν τόσο βαθιά στις προσωπικές του στιγμές, γιατί παραβίασαν τον προσωπικό, ζωτικό του χώρο, τον δικό του και της οικογένειάς του. Όχι όμως ο κ. Χατζηδάκης.
Επίσης, ποιος πολιτικός θα παρέμενε σε μια Κυβέρνηση, της οποίας οι Υπηρεσίες Πληροφοριών, που υπάγονται απευθείας στον πρωθυπουργό, τον παρακολουθούσαν; Μοιάζει παράδοξο, ακόμα και να επιχειρηματολογήσουμε ως προς αυτό, αλλά τουλάχιστον για λόγους ευθιξίας και αξιοπρέπειας, η παραίτηση από μια τέτοια Κυβέρνηση, μοιάζει το λιγότερο, αυτονόητη. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη με τον κ. Χατζηδάκη…
Προφανώς, αυτή η επιλογή του κορυφαίου Υπουργού, δεν τιμά τον ρόλο που του έχει ανατεθεί. Εκ της θέσεώς του, ασφαλώς και έχει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων και επιλογών, από έναν απλό πολίτη. Χάραξε όμως μια συγκεκριμένη γραμμή και αυτό δεν μπορεί να αποφύγει την κριτική. Ακόμα και αν είμαστε οι τελευταίοι που θα υποστηρίξουμε πως η επιλογή Χατζηδάκη να μην απαντάει στα χτυπήματα που δέχεται, να υποκρύπτει τυχόν εκβιασμό. Αυτά τα θέματα απαιτούν στοιχεία και δεν μπορούν να γίνονται τέτοιες αναφορές, χωρίς επίσημα ντοκουμέντα. Όμως δεν παύει αυτή η συμπεριφορά να ξενίζει.
Ουσιαστικά, με τον τρόπο αυτό, ο κ. Χατζηδάκης δικαιώνει του στίχους του Θεοδωράκη:
«Πίνεις την προδοσία με το γάλα, πίνεις την προδοσία με το κρασί. Πρέπει να δεις, πρέπει να γίνεις, αυτό που κάποτε ήσουν ξανά». Που σημαίνει ότι όλα τα αποδεχόμαστε, όλα τα θεωρούμε φυσιολογικά, όλα τα θεωρούμε καλώς καμωμένα! Έτσι, προκύπτει σχεδόν αυτόματα ο αμέσως επόμενος στίχος περί «εξευτελισμού». Και η πολιτική διαδρομή του σημερινού υπουργού, μάλλον δεν επιτρέπει τέτοιους… εξευτελισμούς. Αλλά, ο κάθε πολιτικός ορίζει ο ίδιος την πολιτική πορεία που θα ακολουθήσει. Και φυσικά, κρίνεται για τις επιλογές του…
