Η Τουρκία έχει εξαπολύσει στρατιωτική επίθεση στο βόρειο Ιράκ και τη Συρία σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των συριακών κουρδικών δυνάμεων και του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK). Ο Ερντογάν απείλησε μάλιστα ότι οι επιδρομές θα συνεχιστούν και από ξηράς. Η επίσημη δικαιολογία; Να τιμωρήσει εκείνους που η Άγκυρα θεωρεί ως οργανωτές και δράστες της αιματηρής επίθεσης στην Κωνσταντινούπολη στις 13 Νοέμβριο. Μια επίθεση που αρνήθηκαν να αναλάβουν την ευθύνη οι Κουρδικές οργανώσεις.
Την ίδια στιγμή ιρανικοί πύραυλοι έπληξαν κουρδικές αντιπολιτευόμενες οργανώσεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Για τους Ιρανούς είναι πάνω από όλα θέμα να πλήξουν το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν. Υπάρχουν εκατοντάδες Κούρδοι που συνελήφθησαν γιατί συμμετείχαν στις διαδηλώσεις τις τελευταίες εβδομάδες. Σκοπός της Τεχεράνης είναι ξεκάθαρα να τους αποθαρρύνει τους Κούρδους να λάβουν μαζικά μέρος στην εξέγερση.
Η Ρωσία, η οποία ήταν πάντα αντίθετη στις προηγούμενες τουρκικές εισβολές στη Συρία και το Ιράκ, τώρα δεν διαμαρτυρήθηκε. Ούτε βασικά και οι Αμερικανοί, που είναι παρόντες στο Ιρακινό Κουρδιστάν και είναι σύμμαχοι των Κούρδων της Συρίας. Η Αμερική δεν αντιδρά γιατί χρειάζεται την Τουρκία. Έδωσε το πράσινο φως στον Ερντογάν γιατί παραμένει χρήσιμο πιόνι για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ως επιτήδειος μεσολαβητής μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Η Μόσχα δεν έχει τη δύναμη να παρέμβει αυτή τη στιγμή, ενώ ο Ερντογάν παραμένει χρήσιμο πιόνι για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ως επιτήδειος μεσολαβητής μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Η Ρωσία σήμερα είναι στρατιωτικά και πολιτικά αποδυναμωμένη, δεν είναι σε θέση να αντιταχθεί στη βούληση του Ερντογάν. Το ίδιο συμβαίνει, και συνεχίζει να συμβαίνει, στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όπου η Ρωσία δεν αντιστάθηκε στο Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία για να επιτεθούν στους Αρμένιους.
Υπήρξε βέβαια μια ασθενής αντίδραση του συριακού στρατού στους τουρκικούς βομβαρδισμούς. Ο συριακός στρατός έχει επιτύχει αποτελέσματα χάρη στη ρωσική στρατιωτική υποστήριξη, η οποία σήμερα δεν μπορεί ή δεν θέλει να υποστηρίξει πολύ τον Άσαντ. Οι Κούρδοι της Συρίας είναι σύμμαχοί της Δαμασκού. Δεν επιτέθηκαν ποτέ στον στρατό του Άσαντ, ο οποίος ήταν πάντα παρών στο Κουρδιστάν κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά του Ισλαμικού Κράτους, ενώ η Τουρκία έχει επιτεθεί στον Άσαντ αρκετές φορές και συνεχίζει να καταλαμβάνει την περιοχή Ιντλίμπ στη Συρία.
Ο κουρδικός λαός είναι για άλλη μία φορά θύμα θυσίας των συμφερόντων των άλλων. Η Δύση αποσύρεται γιατί δεν θέλει να εμπλακεί σε μεγαλύτερα πράγματα, τα οποία θα απαιτούσαν μια δαπάνη ανθρώπων και πόρων. Εκμεταλλεύτηκε τους Κούρδους όταν βόλευε τους Δυτικούς να πολεμήσουν το Ισλαμικό Κράτος, αλλά τώρα, με το ενεργειακό πρόβλημα όλα αλλάζουν.
Το φυσικό αέριο φτάνει πλέον στην Ευρώπη από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας και αν οι Τούρκοι κλείσουν τις βάνες, θα ξεμείνει εντελώς η ΕΕ από ενέργεια.
Αυτή είναι δυστυχώς η ιστορία του σύγχρονου κόσμου. Η διπολική ισορροπία του τρόμου που είχε κυριαρχήσει στον Ψυχρό Πόλεμο, έχει υποβαθμιστεί λόγω της αδυναμίας και των δυο πλευρών. Και όταν πνέει τα λοίσθια ο διπολικός έλεγχος που είχαν η Ρωσία και η Αμερική στον κόσμο, τα περιφερειακά αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα κινούνται άφοβα. Αντικαθιστώντας την πολιτική και τη διπλωματία με στρατιωτικές λύσεις. Και η πολεμική ισχύς έγινε και πάλι καθοριστική στο παιχνίδι της πολιτικής. Όταν λείπουν οι γάτες, χορεύουν τα ποντίκια…
