Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η Αθήνα είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες στις οποίες οι Ρώσοι αξιωματούχοι μπορούν πάντα να περιμένουν θερμή υποδοχή. Και αυτό το γνωρίζει καλά ο υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος κατέφθασε με πλούσια ατζέντα.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έκρυψε ποτέ τη βούληση για ενίσχυση των σχέσεων σε όλους τους τομείς, ακόμη και με κινήσεις που προκαλούν τη δυσφορία Βρυξελλών και Ουάσιγκτον.
Μέσα στο 2016 ήταν η εξαγγελία για συμπαραγωγή Καλάσνικοφ, που έγινε δεκτή με ανησυχία στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Οι εταίροι δεν βλέπουν ιδιαίτερα θετικά ούτε την πιθανότητα συμμετοχής μας στον ρωσο-τουρκικό αγωγό φυσικού αερίου, την ώρα που η Ευρώπη επιδιώκει ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία. Τον σκεπτικισμό, όμως, έχει τροφοδοτήσει και η ίδια η κυβέρνηση, επιλέγοντας σε κρίσιμες στιγμές να παίξει το «ρωσικό χαρτί».
Από την πρώτη ημέρα ανάληψης της εξουσίας ο Αλέξης Τσίπρας φρόντισε να συναντηθεί με τον Ρώσο πρέσβη. Ακολούθησαν η επιλογή του Νίκου Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών και οι αποστάσεις της Αθήνας από την επίσημη ευρωπαϊκή θέση για κυρώσεις στη Ρωσία.
Τον Απρίλιο του 2015 και ενώ η δημιουργική ασάφεια και οι θεωρίες παιγνίων για αρχαρίους οδηγούσαν σε αδιέξοδο, ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκεπτόταν τη Μόσχα. Επί μήνες διέρρεαν πληροφορίες για ρωσική χρηματοδότηση με ευνοϊκούς όρους.
Τι κι αν είχαμε το παράδειγμα του ακριβού ρωσικού δανείου στην Κύπρο, τι και αν ήταν αφελές να περιμένει κανείς από τη Ρωσία να αναμιχθεί στα προβλήματα της Ευρωζώνης; Η ρητορική για το ξανθό γένος που θα μας σώσει είχε πάντα πέραση στη χώρα μας. Το ίδιο και η πεποίθηση για την «αμοιβαία κατανόηση» στη διεθνή σκηνή, την οποία υπογράμμισε σε ανακοίνωσή του εν όψει της επίσκεψης ο κ. Λαβρόφ.
Το αποκαλύπτει έρευνα του ινστιτούτου Pew, στην οποία το 53% των Ελλήνων εκφράζει εμπιστοσύνη στους χειρισμούς Πούτιν στην παγκόσμια σκακιέρα, όταν το αντίστοιχο ποσοστό για τον Μπαράκ Ομπάμα είναι 41% και για την Άγκελα Μέρκελ μόλις 10%.
Ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, που, στο πλαίσιο της θεωρίας για σύγκρουση των πολιτισμών, μας ήθελε εκτός Ευρώπης, σε κοινό άξονα με Ρωσία και Σερβία, έχει διαψευστεί. Είναι, όμως, προφανές ότι σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης θέλει η κυβέρνηση να επιμείνει στο «ρωσικό χαρτί» – ακόμη και εάν το κάψει. Ας προσέξουμε όμως… να μη μας κάψει.
