Το Πακιστάν και η Ινδία πρέπει να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής εν μέσω της επιδείνωσης της κρίσης νερού στην περιοχή, προτρέπουν κορυφαίοι πολιτικοί του Πακιστάν.
Νωρίτερα αυτό το μήνα, έκθεση του Εθνικού Ινστιτούτου για την Μεταμόρφωση της Ινδίας αποκάλυψε ότι 600 εκατομμύρια Ινδοί πολίτες αντιμετωπίζουν υψηλό έως ακραίο κίνδυνο έλλειψης νερού. Η έκθεση δεν διέθετε στοιχεία για το Τζάμμου και Κασμίρ, το κρατίδιο από όπου διέρχεται ο Ινδός ποταμός πριν φτάσει στο Πακιστάν, αλλά και εκεί έχουν αναφερθεί ελλείψεις πόσιμου νερού.
Στο Πακιστάν, η Μετεωρολογική Υπηρεσία έχει εκδώσει προειδοποίηση σχετικά με την ξηρασία στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Στη νοτιοανατολική επαρχία Σιντ, τα τοπικά μέσα αναφέρουν ότι το 60% της συγκομιδής μάνγκο υπέστη ζημιές στη χειρότερη ξηρασία εδώ και 25 χρόνια. Τα αποθέματα νερού στις δεξαμενές είναι χαμηλά και οι αγρότες φυτεύουν λιγότερο βαμβάκι στο ξηρό έδαφος, αναφέρει το Reuters.
Η Σέρι Ρεχμάν, ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Γερουσία του Πακιστάν, δήλωσε ότι οι δύο χώρες πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ως προτεραιότητα ασφαλείας.
«Η κλιματική αλλαγή αποτελεί απειλή που δεν σέβεται τα σύνορα και η νότια Ασία είναι σήμερα μια από τις πιο ευάλωτες περιοχές. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι το Πακιστάν και η Ινδία είναι αμφότεροι πίσω από τη διαμόρφωση ενός συνολικού σχεδίου αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής», δήλωσε.
Το Πακιστάν υπέγραψε μια εθνική πολιτική για το νερό τον Απρίλιο. Υπό τις πιέσεις από τις κατασκευές φραγμάτων στην Ινδία, την αύξηση του πληθυσμού και την κλιματική αλλαγή, η αγροτική οικονομία τώρα έχει τώρα υδατικά αποθέματα 30 ημερών, σε σύγκριση με το συνιστώμενο των 1.000 ημερών.
Η πολιτική προβλέπει το διπλασιασμό της χωρητικότητας αποθήκευσης της χώρας στα 34,5 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, διασφαλίζοντας τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της λεκάνης του Ινδού, της κύριας πηγής νερού.
Πακιστανοί αξιωματούχοι εξέφρασαν ανησυχίες στην Παγκόσμια Τράπεζα τον Μάιο σχετικά με το πρόσφατα εγκαινιασμένο υδροηλεκτρικό σταθμό Κισανγκάνγκα της Ινδίας, ισχυριζόμενοι ότι παραβιάζει τη Συνθήκη για τα Ύδατα του Ινδού του 1960. Η Τράπεζα αρνήθηκε να παραπέμψει την καταγγελία στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο.
Το Υπουργείο Υδάτων της Ινδίας, από την άλλη πλευρά, υποστηρίζει ότι δεν χρησιμοποιεί καν το μερίδιο νερού που τους αναλογεί, λέγοντας ότι η Ινδία θυσίασε το μεγαλύτερο μέρος του νερού προς όφελος της ειρήνης στην περιοχή.
Οι μεγάλοι παγετώνες των Ιμαλαΐων υποχωρούν, μειώνοντας την εποχιακή απορροή σε ποτάμια που τροφοδοτούν την Ινδία και το Πακιστάν. Ταυτόχρονα, τα συχνότερα και έντονα κύματα καύσωνα κάνουν το νερό να εξατμίζεται πιο γρήγορα από το έδαφος, εντείνοντας την κρίση λειψυδρίας.
