62ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – Μεγάλα όπλα – μικρές απώλειες

Με τη συμμετοχή του στο Διεθνές Διαγωνιστικό πρόγραμμα, η «Αγέλη Προβάτων» του Δημήτρη Κανελλόπουλου μοιάζει να είναι η πρόταση του ίδιου του Φεστιβάλ αναφορικά με τη φετινή εγχώρια παραγωγή. Στο φιλμ, τρεις – τέσσερις επαρχιώτες εξεγείρονται όταν ο τοπικός τοκογλύφος αποφασίζει να καλέσει έκτακτη βοήθεια από την Αθήνα, καθώς οι πιστωτές του δεν δείχνουν διατεθειμένοι να καλύψουν τα χρέη τους.

Η άφιξη δυο μικροκακοποιών είναι που πυροδοτεί το δράμα, αλλά η ταινία μοιάζει να κινείται περισσότερο στο τερέν της μαύρης κωμωδίας. Και είναι μια μαύρη κωμωδία αμιγώς ελληνική, ενίοτε διαβρωτική και εξόχως σαρκαστική, όπως και καλοερμηνευμένη από τους Δημήτρη Λάλο και Άρη Σερβετάλη (ίσως η πρώτη φορά που τον απολαμβάνω στο σινεμά – του πάει και ο ρόλος). Όσο πάμε προς το φινάλε όμως, έχεις έντονη την αίσθηση πως αυτή η ελληνο-σερβο-αλβανική παραγωγή έχει ξεμείνει από καύσιμα. Χρειαζόταν κάτι ίσως πιο έντεχνο, πιο δουλεμένο, για να ανθίσει το επιμύθιο τύπου «μας εκμεταλλεύονται στεγνά κι εμείς φαγωνόμαστε μεταξύ μας».

 

Πολλοί λένε πως στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, οι ελληνικές ταινίες δεν ξεκινούν την πορεία τους, αλλά συνήθως την αρχίζουν και την τελειώνουν μαζί. Πείτε το αυτό στη Ζακλίν Λέντζου που ήρθε εδώ με το «Σελήνη, 66 ερωτήσεις» έχοντας περάσει από το Φεστιβάλ του Σαράγιεβο (βραβείο Cineuropa), το Φεστιβάλ του Ρέκιαβικ (Golden Puffin – 1ο Βραβείο) και το Φεστιβάλ του Μόντρεαλ (βραβείο ερμηνείας στη Σοφία Κόκκαλη).

Δίχως να χάνει την απεύθυνση του, το φιλμ ενδέχεται να μιλήσει και σε ένα μεγαλύτερο κοινό – άλλωστε το στόρι είναι αβανταδόρικο: Μια νεαρή γυναίκα επιστρέφει αναγκαστικά στην Αθήνα λόγω της εύθραυστης κατάστασης υγείας του πατέρα της, τον οποίο και γνωρίζει ουσιαστικά για πρώτη φορά. Κινηματογραφικό κολάζ πολλών επιρροών, με μια εμμονή στη «χαριτωμενιά» και στο quirkness των late 90s (κάτι που κόβει πόντους δραματουργικής δύναμης από την ταινία), η ταινία της Λέντζου διαθέτει παρ’ όλα αυτά στιγμές αληθινής συγκίνησης που ξεπερνούν τα μελοδραματικά κλισέ, έχουν ευθύτητα, και αφήνουν πολλές υποσχέσεις. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται μόλις για την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους. 

 

Τέλος, sold out είχαμε χθες για την οργιαστική «Μπενεντέτα» του Πολ Φερχόφεν, σε ένα Ολύμπιον κατάμεστο (100% πληρότητα βεβαίως, καθότι «μόνο εμβολιασμένοι»), με ένα κοινό που, λόγω χειμώνα, έβηχε αδιαλείπτως. Και να σκεφτεί κανείς πως οι ανεμβολίαστοι με τα rapid test θεωρούνται επικίνδυνοι…