Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Η σύγχυση καλά κρατεί. Η ιταλική κυβέρνηση θα πρέπει να παρουσιάσει τις οικονομικές προβλέψεις της σε λιγότερο από 10 ημέρες και μέχρι στιγμής δεν υπάρχει τίποτε ξεκάθαρο. Ο υπουργός Οικονομικών Τζιοβάνι Τρία φέρεται να έχει θέσει ως στόχο ένα έλλειμμα στον προϋπολογισμό της τάξης του 1,6% του ΑΕΠ, έτσι ώστε να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση με τις Βρυξέλλες. Τα δύο κόμματα όμως που συνθέτουν την κυβέρνηση συνασπισμού της Ιταλίας θέλουν πολύ περισσότερα.
Το θέμα δεν είναι ο προϋπολογισμός αυτός καθαυτός, καθώς η εν λόγω συζήτηση υποκρύπτει τις βαθύτερες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο κόμματα. Υπ’ αυτό το πρίσμα, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία εάν το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα κυμανθεί στο 1,6% ή στο 2% του ΑΕΠ.
Το πρώτο μάθημα που πήραμε από την ιταλική κυβέρνηση συνασπισμού είναι ότι η Λέγκα και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων έχουν πολύ διαφορετικό εκλογικό σώμα. Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων βρίσκεται πλησιέστερα στα ισχυρά εργατικά συνδικάτα, με ζητούμενο να ενδυναμώσει τη διαπραγματευτική ισχύ των εργαζομένων παρά να στηρίξει χαμηλόμισθους και ανέργους. Η Λέγκα πάλι εκπροσωπεί πολλούς επιχειρηματίες από τον πλουσιότερο Βορρά και θα προτιμούσε να μειώσει τη φορολογία.
Οι διαφορές έγιναν έκδηλες σε όλο το μεγαλείο τους τον Ιούλιο, όταν ο ηγέτης του Κινήματος των Πέντε Αστέρων Λουίτζι Ντι Μάιο προώθησε εργασιακή μεταρρύθμιση που θα επέφερε θανάσιμο πλήγμα στην εργασία ορισμένου χρόνου, με τη Λέγκα να την υποβαθμίζει. Οι διαφορές βγαίνουν και πάλι στο προσκήνιο με τις συζητήσεις για τον προϋπολογισμό, ο οποίος θα πρέπει να εγκριθεί έως το τέλος του έτους. Εδώ και μήνες, τα δύο κόμματα λειτουργούν σαν να πρόκειται να ικανοποιηθούν όλες οι οικονομικές προτεραιότητες που έχουν θέσει. Στην περίπτωση που δεν καταφέρουν να συμφωνήσουν, ένα από τα δύο κόμματα πιθανόν να επιλέξει τη διάλυση, στοιχηματίζοντας σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα σε νέες εκλογές.
Κανένας επίσης δεν γνωρίζει πώς θα διαμορφωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον, τη στιγμή που η κυβέρνηση επιδιώκει έναν πιο κυρίαρχο ρόλο σε βάρος του ιδιωτικού τομέα. Υπό συζήτηση είναι και η ανεξαρτησία των ιταλικών θεσμικών οργάνων. Πρόσφατα, ο Μάριο Νάβα, επικεφαλής της επιτροπής κεφαλαιαγοράς Consob, παραιτήθηκε υπό την ασφυκτική πίεση της Λέγκα και του Κινήματος Πέντε Αστέρων, με τον Ντι Μάιο να ζητά για τη θέση αυτή έναν «υπάλληλο του κράτους και όχι του διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος». Η επιλογή αντικαταστάτη θα δείξει εάν τα δύο κόμματα ενδιαφέρονται για την ανεξαρτησία των ιταλικών θεσμικών οργάνων.
Ο φόβος είναι μήπως θέλουν να χρησιμοποιήσουν την εκλογική τους νίκη για να επιβάλουν δικούς τους ανθρώπους σε τεχνοκρατικές θέσεις που υποτίθεται ότι είναι ανεξάρτητες από την πολιτική. Το εάν θα υπερκεραστούν οι διαφορές τους θα φανεί και στον προϋπολογισμό. Οι συγκρούσεις, άλλωστε, μπορεί να αποδειχτούν στο τέλος και ενωτικές. Εδώ όμως πρόκειται για ένα ερώτημα πιο καθολικό… Θα υπάρξει άραγε κάπου, κάποτε, κάποια κυβέρνηση που θα ενοποιήσει την κοινωνία και θα υπηρετήσει τα συμφέροντά της, πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες;
