Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Το επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα για την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να εκπληρώσει τον στρατηγικό στόχο του είναι το γεγονός ότι αντιμετώπισε συνθήκες χρηματοπιστωτικής ασφυξίας κατά τη «διαπραγμάτευση» με τους πιστωτές.
Είναι απορίας άξιον αν πρόκειται για πραγματική άγνοια ή απλή άρνηση της πραγματικότητας. Και οι πέτρες γνώριζαν τα περιθώρια ελιγμών του πολιτικού συστήματος απέναντι στους αιμοδότες της ελληνικής οικονομίας. Από τους πλέον αναγνωρισμένους τεχνοκράτες έως τους πιο αριστερούς επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι εγκαίρως υπερθεμάτιζαν ότι οι θέσεις του δεν είχαν επαφή με την πραγματικότητα που επιτάσσουν η συμμετοχή στην Ευρωζώνη και η επιρροή της χώρας στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Η θεωρία των μυθευμάτων δεν θα μπορούσε να γίνει best seller στις εκλογές του Ιανουαρίου χωρίς τη «χορηγία» της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Αφού πρώτα διαστρέβλωσαν την έννοια της ανάπτυξης οδηγώντας στη χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου, στη συνέχεια καθυστέρησαν να εφαρμόσουν τολμηρές μεταρρυθμίσεις παρατείνοντας την κρίση. Ακόμη και σήμερα διστάζουν να αντιπαρατεθούν «ιδεολογικά» με τον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη μιας σειράς πρόσκαιρα δυσάρεστων πλην μακροπρόθεσμα ευεργετικών ανατροπών στο ελληνικό σύστημα.
Στην Ευρώπη, πρώτα φέρνεις αποτελέσματα και ύστερα διεκδικείς, πόσο μάλλον απαιτείς. Οι λεονταρισμοί δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την πλήρη εξάρτηση της ανίσχυρης ελληνικής οικονομίας από τους μηχανισμούς και τα εργαλεία της Ευρωζώνης. «Μα γίνεται να φέραμε εμείς την καταστροφή μέσα σε μόλις 7 μήνες;», διερωτάται ο παραιτηθείς πρωθυπουργός. Όταν διαχειρίζεσαι τις τύχες ενός ασθενούς, ο οποίος βρίσκεται επί 5 χρόνια κλινήρης, δεν παίζεις. Μια απλή λοίμωξη, πόσο μάλλον μια… ανακοπή στις τράπεζες, είναι ικανή να τον στείλει στην εντατική.
Οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι από τη μία πλευρά διστάζουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αποτρέψουν τυχόν νέες περιπέτειες και από την άλλη διστάζουν να ψηφίσουν Ν.Δ. για να μην καταφύγουν εκ νέου στο παλιό πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στην κρίση.
Σε μια άλλη Ελλάδα ο Αλέξης Τσίπρας θα ζητούσε συγγνώμη από την ελληνική κοινωνία που την παρέσυρε σε επικίνδυνες ατραπούς, αυξάνοντας τον λογαριασμό στην οικονομία, χωρίς να κερδίσει το παραμικρό, ανακόπτοντας συγχρόνως την όποια δειλή ανάκαμψη. Θα εξηγούσε ότι ο ίδιος ωρίμασε μέσα από τα τελευταία γεγονότα και ότι πλέον γνωρίζει τι πρέπει να κάνει για να βγάλει τη χώρα από το τέλμα. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης θα ζητούσε συγγνώμη από την ελληνική κοινωνία για το γεγονός ότι το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα δεν ξεπέρασε τον εαυτό του και τελικά την ώθησε σε ερασιτεχνικούς πειραματισμούς.
Θα ζητούσαν και οι δύο από το εκλογικό σώμα να κάνει τη δική του αυτοκριτική και να επιδείξει με τη σειρά του σύνεση και υπευθυνότητα, με επιλογές που θα διευκόλυναν το εγχείρημα εκσυγχρονισμού της οικονομίας και των θεσμών. Πιθανώς και να συνεργάζονταν, τουλάχιστον μέχρι να απομακρυνθεί ο κίνδυνος.
Όνειρα φθινοπωρινής νυκτός, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
