Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Eίδε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη Βουλή τον Σταμάτη Σταματίου, Σταμ. Σταμ., όπως ήταν γνωστός ο συντάκτης της «Ακρόπολης» και τον ρώτησε ποια ώρα βρίσκεται ο Βλάσης Γαβριηλίδης στα γραφεία.
Ο δημοσιογράφος απάντησε ότι ο διευθυντής ήταν ήδη στην εφημερίδα και ο Κρης τον προέτρεψε να περιμένει, μέχρι τη διακοπή της συνεδρίασης, για να τραβήξουν για την πλατεία Κλαυθμώνος, όπερ και εγένετο. Πήγαν πεζή, ο κόσμος αντιλαμβανόμενος τον Βενιζέλο άρχισε να συγκεντρώνεται και όταν έφθασαν στα γραφεία είχε γεμίσει όλος ο δρόμος και μέρος του κήπου. Ανεβαίνει ο συντάκτης για να αναγγείλει τον πολιτικό.
«- Ο Βενιζέλος έρχεται να σας επισκεφθή.
– Πες του ότι δεν είμαι εδώ.
– Μα του είπα ότι είσθε.
– Ε, τότε πέσ’ του ότι δεν τον δέχομαι.
– Δεν ξέρω αν ακούσατε καλά, κύριε Διευθυντά. Ο Βενιζέλος είνε.
– Ε, και σαν είνε;
– Μα πώς να του πω ότι δεν τον δέχεσθε… Επειτα για σκεφθήτε, είνε και μία τιμή για την “Ακρόπολιν”.
– Η “Ακρόπολις” έχει την δική της την τιμή και δεν περιμένει από άλλους!
– Μα ίσως να έχη να σας ανακοινώση τίποτε.
– Ας το πη σ’ εσένα.
– Μα ίσως να μη θέλη…
– Ε, τότε ας φύγη.
– Μα, κύριε Διευθυντά, είνε τόσος κόσμος μαζευμένος από κάτω. Ολοι αυτοί θα πάρουν αύριο “Ακρόπολι”.
– Ε, τότε ας τα πη σ’ αυτούς…»
Δεν τους τα ‘πε τελικά. Ο συντάκτης άνοιξε την πόρτα στον Βενιζέλο, ο Γαβριηλίδης συνοφρυώθηκε από το απρόοπτο, αλλά έτεινε το χέρι στον «Λευτέρη» και μίλησαν επί δίωρο.
Ας μιλήσουμε τώρα για το παιχνίδι οικειότητας με τους πολιτικούς που προβάλλουν κάποιοι επίγονοι του Γαβριηλίδη. Τόση λεπτότητα, τόσο τακτ, τέτοια τρυφερότητα, που μπερδεύεσαι με τους ρόλους στη λεωφόρο των εντυπώσεων, των εκπτώσεων και των πτώσεων.
Ποιο, όμως, είναι το αποτέλεσμα; Xάνουν κι άλλο και οι δύο του ζεύγους. Εστω κι αν ο οδηγός είναι αριστοτέχνης της πλοκής…
