Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Η διαφορά ανάμεσα στο θάνατο και στους φόρους είναι ότι ο θάνατος δεν γίνεται χειρότερος κάθε φορά που συνεδριάζει το Κογκρέσο».
Και λιγότερο καινοτόμος. Όλη η ιστορία κάθε φορά είναι ποιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο, πώς θα χρηματοδοτηθεί η μεταρρύθμιση. Η μία γραμμή είναι ο παλιός ριγκανικός συλλογισμός: αφαιρέστε φόρους από τους πλούσιους, θα κάνει καλό και στους φτωχούς.
Ο Γάλλος πρόεδρος κάνει πράξη τη σχεδόν πλήρη κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης επί της περιουσίας, με το σκεπτικό ότι θα ευνοήσει τις επενδύσεις, καθώς τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.
Ο διευθυντής της «Liberation», Λοράν Ζοφρέν, παραδέχεται ότι στις ΗΠΑ η πολιτική αυτή ενδεχομένως να βοήθησε την ανάπτυξη, αλλά οδήγησε σε στασιμότητα τα εισοδήματα των λιγότερο ευνοημένων και των μεσαίων τάξεων, ενώ συνέβαλε στην εκτίναξη των εισοδημάτων των πλουσίων.
Ο Αμερικανός πρόεδρος παιανίζει μείωση των φόρων και διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι οι προτάσεις του δεν είναι υπέρ των πλουσίων. «Δεν είναι καλό για μένα, πιστέψτε με».
Πιστεύω πιο πολύ τον Λίνκολν ότι «όταν κάποιος διατείνεται ότι δεν είναι ζήτημα χρημάτων, αλλά θέμα αρχής, τότε είναι ζήτημα χρημάτων».
Πιστεύω και τον «μάγο της Ομάχας» που το 2011 δεν είχε πρόβλημα να ομολογήσει ότι πλήρωνε λιγότερο φόρο από τη γραμματέα του. Κατά τον ίδιο, το ύψος των εταιρικών φόρων δεν συνιστά τροχοπέδη στην ανάπτυξη της οικονομίας ή την ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών προϊόντων και στις εξαγωγές, παρά το ότι οι συντελεστές φθάνουν στο 35%.
Μην τα λέω εγώ, τα λέει καλύτερα ο Γουόρεν Μπάφετ. «Αν πάτε πίσω στο 1960 θα δείτε ότι οι εταιρικοί φόροι αντιστοιχούσαν στο 4% του αμερικανικού ΑΕΠ. Σήμερα, δεν αντιστοιχούν παρά μόνο στο 1,9%…».
Στη Γερμανία, με το FDP, εκτός απροόπτου, στην εξουσία, τα φορολογικά αποκτούν άλλη σημασία. Στον ελληνικό γαλαξία, όλα τα φώτα σήμερα στα κουκιά των δύο δόσεων φορολογίας, που θα κρίνουν του προϋπολογισμού την πορεία.
