Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η αποικιοκρατική Δύση μηχανορραφεί και οι Έλληνες είναι συνεργοί. Του Ρετζέπ Ταγίπ Ατατούρκ η αφήγηση είναι απλή, μα δεν είναι συγκυριακή.
Την Άνοιξη του 2018, με αφορμή τον «θρίαμβο της Αφρίν», ο πρόεδρος πιάνει το νήμα από την αρχή. Ξαναδιαβάζει την Ιστορία και κηρύσσει έναν δεύτερο «πόλεμο της Ανεξαρτησίας». Τότε ήταν η Αντάντ, προ διετίας ήταν η Δύση, που την Τουρκία ήθελε να «σβήσει», ακρωτηριάζοντας τα εδάφη της.
Μάλιστα, η Sabah έγραφε: «Σας τσακίσαμε στα Δαρδανέλια, αλλά δεν πήρατε το μάθημά σας. Τώρα συσπειρωθήκατε εναντίον μας στην Αφρίν, υποστηρίζοντας το ΡΚΚ και τα παρακλάδια του (…)».
Τότε, σύμφωνα με την Άγκυρα, τα σχέδια των νικητών του Α’ Παγκοσμίου περιλάμβαναν τη διαρκή εξουδετέρωση της Τουρκίας ως απειλής με της μεγαλωμένης Ελλάδας τη συμβολή.
Τώρα, «η προσπάθεια εκμετάλλευσης του πλούτου της Μεσογείου, που είναι δικαίωμα όλων των κρατών της περιοχής, είναι ένα παράδειγμα της σύγχρονης αποικιοκρατίας. Από την αρχή προσπαθούν να εκπληρώσουν τους μυστικούς τους στόχους, ρίχνοντας μπροστά ένα κράτος… Ό,τι και αν κάνουν, δεν θα μας σταματήσουν στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Η εποχή των αποικιοκρατικών δυνάμεων τελείωσε… Εμείς πλέον σιχαθήκαμε αυτό το παιχνίδι σκιών. Έχει αρχίσει να γίνεται αστείο να χρησιμοποιούν ένα κράτος που δεν συνειδητοποιεί το χάλι του ως δόλωμα κατά μιας περιφερειακής και παγκόσμιας δύναμης, όπως η Τουρκία».
Ακούει η Γαλλία και αν ισχύουν δημοσιεύματα γαλλικών ΜΜΕ στέλνει το αεροπλανοφόρο «Charles de Gaulle» στη Μεσόγειο -mare nostrum τη χαρακτήρισε πρόσφατα ο ένοικος των Ηλυσίων- σε «μη προσδιορισμένη αποστολή».
Ακούει η Γαλλία και στην αντιπαράθεσή της με την Τουρκία για τις σφαίρες επιρροής πρωτίστως και τον ενεργειακό έλεγχο περιοχών της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έχει τα «εργαλεία».
Ακούει η Γαλλία, ο Ερντογάν βλέπει παράθυρο ευκαιρίας -και για εσωτερικούς λόγους, καθώς η τουρκική οικονομία αναπνέει με δυσκολία- και η Ελλάδα, στην αφήγησή του, είναι μέρος διπλά ανίερης συμμαχίας. Μην ξεχνάμε του -προτεινόμενου επί του παρόντος αγωγού- EastMed την πρωτοβουλία. Η Ελλάδα, είναι αδύναμος κρίκος, κατ’ αυτόν, ανίερης συμμαχίας. Γι’ αυτό και δοκιμάζει να την οδηγήσει σε μια συνολική διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης από θέση κυριαρχίας.
