Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Παρ’ ολίγον Ηρόστρατο της σύγχρονης Ελλάδας» τον χαρακτηρίζει η γερμανική FAZ και υπάρχει ειρωνεία στη συσχέτιση με τον καταστροφέα-αρχέτυπο, καθώς όσοι οφειλέτες κατέφευγαν στον ναό της Αρτέμιδος στην Εφεσο έχαιραν απαλλαγής χρεών και ασυλίας.
Ασυλία στα ανορθόδοξα εργαλεία γυρεύει ο τέως υπουργός Οικονομικών, που έχει χρέη με ό,τι αποφέρει δημοσιότητα. Από τον πυρπολητή του ιερού στον πυρπολητή της σκέψης, που με τις πολυάριθμες δηλώσεις του και τις αμέτρητες συνδηλώσεις τους βάζει φωτιά στο πολιτικό σκηνικό.
Μπορεί η Ελλάδα του 2015 να μην είναι ένα από τα επτά θαύματα του σύγχρονου κόσμου, αν και εξελίσσεται σε ένα από τα μεγάλα τραύματα, αλλά ποιος θέλει να γίνει Ηρόστρατος;
«Δεν είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει ένα είδος μεγαλείου στον Ηρόστρατο. […] Αυτός, ένας Ελληνας, διαθέτει την εκλεπτυσμένη αντίληψη και το ήρεμο παραλήρημα της ομορφιάς, χαρακτηριστικά που στη μνήμη μας ταυτίζονται με τη σπουδαία φυλή του. Μπορούμε να τον φανταστούμε να πυρπολεί τον ναό της Αρτέμιδος σε μια έκσταση θλίψης, καθώς ένα μέρος του εαυτού του καίγεται μέσα στην οργή του εσφαλμένου του εγχειρήματος. Μπορούμε ορθά να τον φανταστούμε να έχει ξεπεράσει τις βασανιστικές του τύψεις για το μέλλον και να αντιμετωπίζει τον τρόμο εντός του, αυτόν που θα του εξασφαλίσει ακλόνητη φήμη».
Τέτοιες εσωτερικές διεργασίες ανιχνεύει στον εμπρηστή της Εφέσου ο Φερνάντο Πεσόα στο «Ηρόστρατος. Η αναζήτηση της αθανασίας» (μτφρ. Χ. Βλαβιανός, εκδ. Εξάντας, 2001).
Δεν είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει ένα είδος μεγαλείου στον Ηρόστρατο; Ο Πορτογάλος, που «δεν είχε καμία αμφιβολία για την “ετυμηγορία της υστεροφημίας”» του, έχει χιούμορ, που ρέπει σε κυνισμό. Ο κυνικός Ελληνας δεν έχει καμία αμφιβολία για τη σημαντικότητά του. Οπως και ο Αλκιβιάδης, ο χαρισματικός Αθηναίος και μοιραίος.
