Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Φτάνουν τα πειράματα σε μια οικονομία που η ξεροκεφαλιά και η παντογνωσία των γεμάτων αλαζονεία πολιτών την οδήγησαν στον γκρεμό. Αυτοί που κυβερνάνε έχουν την ανάγκη να «νικούν» όταν έρχονται σε αντιπαράθεση με τους πιστωτές, γιατί ένας λαός, ταπεινωμένος και αλαζονικός μαζί, έχει ανάγκη από θριάμβους.
Την ώρα που κάθε νέα διαπραγμάτευση σημαίνει την παραδοχή πως μια νέα ανάγκη για δανεικά έχει προκύψει, αλλά δεν είμαστε στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Οι κυβερνώντες ανακάλυψαν μια σειρά επιχειρημάτων, με στόχο να παρουσιάσουν την καταστροφή από τη, με κορύφωση το δημοψήφισμα, διαπραγμάτευση ως νίκη του περήφανου ελληνικού λαού.
Εγινε, λένε, για πρώτη φορά περήφανη διαπραγμάτευση και εκφράστηκε δημοκρατικά η θέση του λαού απέναντι στα μνημόνια. Στόχος: «Φούσκωσε, Νεοέλληνα, γιατί σε έφαγαν τα θηρία, ενώ τα κοίταζες κατάματα». Το τι σε έβαλαν να δηλώσεις με την ψήφο σου ξέρεις;
Τελικά στο εσωτερικό το αποτέλεσμα κατάντησε θέμα αναλύσεων και οπτικής, στην Ευρώπη το είδαν σαν ψήφο για έξοδο από την Ευρωζώνη, που άνοιξε την όρεξη των ακραίων συντηρητικών δυνάμεων για… χειρουργεία. Το τι έφερε αυτή η επιλογή που «ανάγκασε», λένε, την Ευρώπη να αποκαλύψει τα δυο της πρόσωπα δεν το συζητούν, ενώ παράλληλα υποστηρίζουν ότι δεν ήταν δική τους απόφαση, ήταν της… ΕΚΤ.
Η αποκάλυψη του απαραίτητου παρασκηνίου της διαπραγμάτευσης, όπως επιθυμεί να γίνει μέσω συνεντεύξεων και τηλεδιασκέψεων ο τέως ΥΠΟΙΚ, μια κορυφαία επιλογή του πρωθυπουργού, είναι ανάλογη των σεναρίων που υπηρετούν αστέρες του θεάματος.
Αλλά το «υπαρκτό» αναγκαστικό πάγωμα του τραπεζικού συστήματος, επειδή η διαπραγμάτευση κρίθηκε απαραίτητο να πάρει δραματικές διαστάσεις, δεν ήταν μια απλή επιλογή.
Η επιστροφή στον ρεαλισμό δεν έχει ολοκληρωθεί. Γιατί τότε θα γινόταν σαφές στους πολίτες ότι το τραπεζικό σύστημα που ήξεραν θα επανέλθει όσο γρηγορότερα πέσουν στις (άξιες κρατικοποίησης) τράπεζες (των μονοπωλίων) δεκάδες δισ. ευρώ.
Επειδή σε παγκόσμια κλίμακα στη σύγχρονη οικονομική ιστορία με έναν μόνο τρόπο «αποψύχονται»: με φρέσκο χρήμα που θα ρίξει η Κεντρική Τράπεζα, της οποίας την εμπιστοσύνη και τη συμπάθεια έχουμε χάσει. Το όριο στις αναλήψεις γεννά πληθώρα χρεών, που δεν εξυπηρετούνται, λόγω της κατάστασης. Και το ψέμα περί νίκης με τη διαπραγμάτευση, δεν επιτρέπει την ελπίδα για συναίνεση από πλευράς δανειστών στο ποιος θα φορτωθεί τη διάσωση.
Οι Ελληνες θέλουν να κρατήσουν περήφανη στάση απέναντι σε μια κυρία του ΔΝΤ που θριάμβευσε στην Κύπρο. Μόνο που εκεί υπήρχαν καταθέσεις από Ρώσους ολιγάρχες.
Εδώ καταθέσεις πάνω από 100.000 ευρώ έχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οικογενειάρχες. Δεν είναι ώρα για αναζήτηση ευθυνών για τα capital controls.
Σε χώρα που το 2015 απασχόλησε και ταρακούνησε τις αγορές και τους κεφαλαιούχους του πλανήτη διαρκώς αρνητικά, επείγει, με αντίληψη της κατάστασης από την κοινωνία, η ανεύρεση μερικών δεκάδων δισ. ευρώ, για το τραπεζικό μας σύστημα.
