Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Όταν όλη η κουβέντα γίνεται για τον παπά και τον Παππά, ακόμη κι αν μόλις συνήλθες από κώμα καταλαβαίνεις ότι είναι Αύγουστος στο ευλογημένο χώμα. Κατά τον Ουμπέρτο ‘Εκο, μπορεί τον Αύγουστο να μην υπάρχουν ειδήσεις, υπάρχουν, όμως, ανάγκες να γεμίσουν σελίδες με νίκες και με ήττες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ρεπερτόριο αλληλοσπαραγμού, ενώ στα λιμάνια γίνεται του χαμού.
Τον άγιο Αύγουστο, τον πιο μυθοποιημένο μήνα στο καλεντάρι των ενηλίκων, η πολιτική παίρνει μια μικρή αναβολή. Σημασία έχει η αναπνοή που επιτρέπει η σχόλη. Μια βαθιά ανάσα, ενώ ο νους τρέχει στον Σεπτέμβριο με τις ενοχλητικές υποχρεώσεις, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, τους νέους λογαριασμούς, τους οικονομικούς μπελάδες και τις ισχνές αγελάδες.
Αλλόκοτα ταξίδια κάνει ο νους σε άλλες Ελλάδες. Ελαφρύ, βλέπετε, το μυαλό. Σαν τσόφλι. Αυθαίρετο, από μια λέξη πιάνεται. Δυσπραγία, μια στενάχωρη ιστορία και δίνω ραντεβού στου Παπαδιαμάντη τη γωνία. Όταν γράφει στον πατέρα του ότι «ευρίσκομαι χωρίς λεπτόν» είναι 38 ετών. Και όταν του στέλνει η μάνα του από το νησί πουκάμισα, φανέλες και εσώρουχα, με την ευχή «και με υγίειαν να τα χαλάσης», «έχει καβατζάρει τα 42» και περιφέρεται στην Αθήνα με «το περίφημο εκείνο παλτό, αρκετά τριμμένο», ώστε από ένα σημείο και μετά να το προσαρμόζει με παραμάνες.
Πότε νηστικός και πότε χορτάτος από παντοειδείς στερήσεις γεμάτος. Ίσως, γιατί κανόνιζε τη μισθοδοσία του όχι ανάλογα με την αξία της εργασίας του. Όταν ανέλαβε μεταφραστής στην εφημερίδα «’Αστυ», του προτάθηκαν 150 δραχμές. «Πολλές είναι… Μου φτάνουν 100». «Και έφυγε βιαστικός και ντροπαλός, χωρίς να προσθέσει λέξη». Ίσως, γιατί έδειχνε τόση περιφρόνηση προς κάθε κοινωνική προαγωγή, κάθε διάκριση.
Ίσως, γιατί του, φτανε μια φτενή γωνία για τα δικά του πολύτιμα. Ίσως, γιατί «δεν είχε καιρόν ν’ αποκτήση χρήματα». Ίσως, γιατί μέσα στη βουή και τη ματαιοδοξία υπάρχουν και «κακοί έμποροι» με πραμάτεια ανέσπερη.
