Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διανύουμε τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας, χωρίς τον ερωτισμό του ομώνυμου μυθιστορήματος; Στο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, ο Εντουαρντ Μπούλγουερ Λίτον αποδίδει όχι απλά τον χαμό της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης κάτω από τις στάχτες και τη λάβα του Βεζούβιου, αλλά και το τέλος ενός συστήματος βυθισμένου στην παρακμή.
Μόνο που οι Ρωμαίοι δεν το ήξεραν. Εμείς το ξέραμε, αλλά η πραγματικότητα καταλήγει να είναι πολύ χειρότερη από τη χειρότερη φαντασία. Χρεοκοπούσαμε κάθε μέρα. Δεν είναι μόνο η οικονομία. Είναι η λογική. Οταν ο παραλογισμός αφήνεται να καταλάβει τον δημόσιο χώρο, ενθρονίζεται η παρακμή στην αυθεντική της εκδοχή.
Σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας βρεθήκαμε: με ελλιποβαρείς εκπροσώπους, με αντιπολίτευση αποδεκατισμένη και απαξιωμένη και με (ό,τι μπορεί να χαρακτηριστεί) ελίτ που ασχολείται με τη διανομή επί των ερειπίων. Το ξέραμε, αλλά προτιμούσαμε να το καταχωνιάζουμε.
Αναγκαστήκαμε να το θυμηθούμε το τελευταίο δεκαήμερο τρέλας, καρφωμένοι μπροστά στις οθόνες των τηλεοράσεων και τις οθόνες των κινητών, ανίκανοι να αντιδράσουμε, παραζαλισμένοι από το γαϊτανάκι, βυθισμένοι σε εικασίες, εκνευρισμένοι με τους ερασιτεχνισμούς, τις υποκριτικές κορόνες και τα πονηρά «νόχι» (ναι και όχι), απαυδισμένοι από την μπακάλικη αντίληψη, τις κραυγές, τις απάτες και τις αυταπάτες, τη σκηνοθεσία και τα ψέματα. Δεν είναι ούτε τα πρώτα, ούτε τα μεγαλύτερα. Αλλά, στου καιρού την κόψη, την πιο μεγάλη ώρα, μετράνε αλλιώς.
Μετράνε αλλιώς για την απόβαση στην D-Day. Deal ή Default με Drachma. Drama.
Εδώ που φτάσαμε από εκατό δρόμους, με εξαθλιωτική λογική και ελαφρότητα, με εσφαλμένες τοποθετήσεις και ταπεινωτικές κατευθύνσεις, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι «τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία».
Εδώ που φτάσαμε, η μόνη επιλογή, ακόμη και στο καλό σενάριο, είναι η διαχείριση της ήττας, νοικοκυρεύοντας όπως-όπως τη σκέψη και μαζεύοντας τ’ απομεινάρια των αντοχών.
