Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Με εξαίρεση ίσως τις εκπλήξεις του Μουντιάλ, τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα δεν πρέπει να αιφνιδιάζουν κανέναν. Ο Τραμπ και ο Σι είχαν διαβεβαιώσει ότι θα πατήσουν το κουμπί του πολέμου και το έκαναν πράξη.
Τα αντιμεταναστευτικά κόμματα φώναζαν εδώ και καιρό ότι θα διεκδικήσουν περισσότερο χώρο και λόγο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και το έκαναν πράξη. Και στη Βρετανία οι επτά «Βrexiteers» της κυβέρνησης προειδοποιούσαν ότι δεν θα επιτρέψουν την «προδοσία» με μία «μαλακή έξοδο» και ετοιμάζονται και εκείνοι για τις δικές τους πράξεις.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήρθε ξαφνικά. Με σταθερά βήματα ο πλανήτης οδηγείται από το 2016 (ή και ακόμη νωρίτερα) σε μία συγκρουσιακή λογική, σε μία τακτική οχύρωσης πίσω από πραγματικά και εικονικά τείχη. Προσπαθεί με πείσμα να ανατρέψει κάθε επιλογή του «κατεστημένου», να αντιστρέψει την παγκοσμιοποίηση, να διαγράψει το αφήγημα επτά και πλέον δεκαετιών και να γράψει αυτό του θαυμαστού κλειστού μας κόσμου.
Οι ηγέτες του σήμερα ανακαλύπτουν «εισβολείς». Για τον Τραμπ είναι Κινέζοι, Μεξικανοί, Γερμανοί, Καναδοί και «τρώνε» τις αμερικανικές θέσεις εργασίας. Για τους Ζεεχόφερ, Όρμπαν, Κουρτς, Σαλβίνι είναι οι πρόσφυγες και μετανάστες, που «απειλούν τον τρόπο ζωής» της Ευρώπης. Για τον Τζόνσον είναι οι γραφειοκράτες της Ε.Ε. και το κοινοτικό Δίκαιο, που έμπαιναν χωρίς άδεια στα χωράφια της εθνικής κυριαρχίας.
Το πρόβλημα δεν είναι οι παραπάνω. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι ακολουθούν πιστά τη γραμμή που χάραξαν οι παραπάνω. Στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. αυτό έγινε πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Αν οι ακραίοι κερδίζουν, αυτό γίνεται γιατί οι παραδοσιακές δυνάμεις παρακολουθούν αμήχανα τις εξελίξεις, αδύναμες και απρόθυμες να κάνουν αυτοκριτική, αλλά και να υπερασπιστούν θέσεις και πολιτικές τους.
Η Κεντροδεξιά προσπαθεί να συγκρατήσει όσες δυνάμεις τις απομένουν. Και η Κεντροαριστερά περιορίζεται σε θέματα δικαιωμάτων, μειονοτήτων, κλιματικής αλλαγής, σε μία «προοδευτική ατζέντα» που δεν είναι ασήμαντη, αλλά μοιάζει λίγη.
Και οι δύο αφήνουν άπλετο χώρο στους «αντισυστημικούς» να πιάσουν δουλειά στα εργασιακά, στο μεταναστευτικό, τα ζητήματα ταυτότητας και κυριαρχίας, τις εμπορικές και ευρύτερες σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο – σε αυτά που προσδιορίζουν οι πολίτες επίμονα τα τελευταία χρόνια ως πηγή ανησυχίας και ανασφάλειας.
Ο Σι προειδοποίησε τον Τραμπ ότι «πυροβολεί το πόδι του». Και έχει δίκιο. Αλλά αυτό δεν κάνουν σήμερα όλοι;
