Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μα τι κάνουμε, παίζουμε κρυφτό; Τα ρυθμικά «5-10-15-20-25…», τα «φτου και βγαίνω», τις κρυψώνες, την παραπλάνηση, τις προειδοποιήσεις «όταν σου λέω μήλο βγαίνεις», τον ηλίθιο που κρυβόταν σε απόσταση αναπνοής απ’ αυτόν που τα φύλαγε και μετά απορούσε που πρώτος «μαρτυρούσε», την αγωνία να προλάβεις να τρέξεις για το «φτου ξελευθερία για όλους» ή την αγωνία όταν είσαι με κλειστά τα μάτια στη γωνία. Όσο καλός και να ‘σαι, κάποια στιγμή θα τα φυλάξεις, αλλά η κορυφαία στιγμή είναι όταν μπορείς τους άλλους ν’ απαλλάξεις.
«Φτου ξελευθερία». Ελεύθερος από ΦΠΑ, μνημόνια, τελώνια, πρώτη δόση φόρου εισοδήματος, λογαριασμούς, συναγερμούς και πολιτικούς ελιγμούς.
«Φτου ξελευθερία», τι ουτοπία! Γι’ αυτό και τρέχεις να κρυφτείς. Πιο βολικό από το να ψάχνεις. Κι όταν σε βρουν οι υποχρεώσεις, οι επιδόσεις, οι ξεροκέφαλοι αριθμοί, οι φρενήρεις ρυθμοί και οι δηλώσεις μπορείς πάντα να κάνεις ζαβολιά και ν’ αρχίσεις να τρέχεις.
Και μπουφ, και αμπεμπαμπλόμ για να βγει αυτός που τα φυλάει. Εσύ θα τα φυλάς, αντίστροφα θα μετράς, χειροκροτήματα θα εισπράττεις, για να βαστάς. Υποκρισία μετ’ επιδείξεως ευαισθησίας.
Το σενάριο ξεφεύγει. Εκτός αν το μόνο σενάριο είναι το ελατήριο. Όχι, αυτό της ανάπτυξης, που θα εκτιναχθεί και ποιος μας πιάνει, αλλά εκείνος ο κύκλος που ανεβαίνει, χωρίς ποτέ να κατορθώνει να ολοκληρωθεί.
Κακά τα ψέματα. Όπως στην αρρώστια δεν γίνεται ο άνθρωπος καλύτερος, αλλά πλησιάζει ακόμη πιο πολύ την αληθινή του φύση, έτσι και στη μεγάλη δοκιμασία της κρίσης. Η χώρα μπορεί να πιάνει τους δημοσιονομικούς στόχους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε καλύτερη, ότι άλλαξε. Από την πολιτική πρακτική μέχρι τη διπλή ηθική, από τα τερτίπια μέχρι τη γελοιοποίηση του δημόσιου βίου, όλα τα ίδια μείναν.
Οπότε, για ποια ξελευθερία μιλάμε; Φτου, πάλι θα τα φυλάμε…
