Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αισιόδοξος ότι στο τέλος θα υπερισχύσει η λογική εμφανίστηκε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και μια ρήση μού ήρθε στο μυαλό: «Παράνοια είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα».
Αποδίδεται στον Αϊνστάιν, τον πατέρα της θεωρίας της Σχετικότητας, αλλά με την ίδια ευκολία χρεώνεται και στον Φραγκλίνο ή τον Τουέιν, παίζει και μια παλιά κινέζικη παροιμία, ενώ υπάρχει και μία ωραιότατη εκδοχή για τον (αφ)ορισμό της παράνοιας, που ανατρέχει σε ένα εγχειρίδιο των Ανώνυμων Ναρκομανών της Αμερικής, των αρχών της δεκαετίας του 1980.
Αυτό το τελευταίο βολεύει, γιατί έχει να κάνει με εθισμό και απαλλάσσει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες από το στίγμα της ανοησίας ή της ψυχοπάθειας.
Δεν είναι τρελοί, είναι εθισμένοι. Ν’ αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον μόνο τρόπο που τους είναι οικείος την τελευταία εξαετία. Σπρώχνοντάς τα στο μέλλον, παρ’ όλο που αυτή η προσέγγιση έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική. Προσποιούνται ότι τα λύνουν, μιλώντας πολύ, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, στέλνοντας αντιφατικά μηνύματα, τζογάροντας και ποζάροντας στην τεθλασμένη. Επαναλαμβάνουν μονότονα πόσο κρίσιμες είναι οι ώρες και πόσο «επιβεβλημένη» η διαφύλαξη της ενότητας. Λες και η συλλογικότητα και η σοβαρότητα είναι πτιφούρια που σερβίρονται αναλόγως µε την όρεξη και την ώρα.
Ολες οι ώρες είναι ώρες ευθύνης και μπορεί ο χρόνος να μην εξαντλείται στον ευρωπαϊκό χωροχρόνο, αλλά εξαντλείται ο πραγματικός κόσμος.
Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν ανησυχητικό το θέαμα «αποφασισμένων να μείνουν αναποφάσιστοι, σθεναρά ασθενείς και παντοδύναμοι στην αδυναμία τους».
Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν αξιοθρήνητο το παιχνίδι της κολοκυθιάς, ενώ η ευρωπαϊκή άµαξα πάει να γίνει κολοκύθα. Δεν είναι τρελοί. Εθίστηκαν στην παρακμή και το διαλαλούνε φανερά. Διότι τι άλλο είναι από ομολογία κατάπτωσης ότι θα δουλέψουν μέχρι το τελευταίο λεπτό, για να μην πεθάνει το εγχείρημα της Ευρώπης;
