Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μόλις τελειώσει το ελληνικό πρόγραμμα δεν θα υπάρχει άλλο ενεργό πρόγραμμα για πρώτη φορά από τη δημιουργία του ESM, τον Σεπτέμβριο του 2012. Επιστροφή, λοιπόν, στην κανονικότητα, όπως άδουν εν χορώ οι «γιατροί» της οικονομίας;
Ας μου εξηγήσει κάποιος τι είναι η κανονικότητα και πού απαντάται. Δεν είναι ο άρρωστος και ο υγιής το ίδιο κανονικοί; Ήταν κανονικά όσα συνέβαιναν χρόνους πολλούς ή μήπως ήταν φυσικά για τους (ψυχικά) σελέμηδες και τους τρελούς; Τρέλα είναι, αν το καλοσκεφτείς, η εξουσία, και δεν υπάρχει καμιά θεραπεία.
Στο ιατρικό λεξικό, που επικαλούνται οι εγχώριοι θεράποντες και οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους, χρησιμοποιούμε τον όρο «κρίση» όταν ο οργανισμός είναι αντιμέτωπος με την ανάπτυξη ενός νοσήματος, που θέτει στην κορύφωσή του σε κίνδυνο ολόκληρο τον οργανισμό.
Τι κάνει το σώμα στην κατάσταση που ονομάζεται κρίσιμη; Λαμβάνει μία απόφαση. Είτε ακολουθεί μία άλλη οδό και θεραπεύεται, είτε αποχαιρετά. Οι χώρες δεν εξαφανίζονται, βέβαια, διαμελίζονται, όταν συμφέροντα διαγκωνίζονται, αλλά ας επανέλθουμε στα ιατρικά, που είναι πιο στρωτά. Η ανάρρωση σημαίνει ότι δεν επανέρχεται το σώμα στα παλιά, υποδεικνύει μια νέα φάση, μια διαφορετική οργάνωση. Μιλούμε καταχρηστικώς για αποκατάσταση της υγείας, γιατί η επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση θα επαναλάμβανε, εν είδει κύκλου, μια εξέλιξη προς την κατεύθυνση της κρίσης.
Αν, λοιπόν, ήταν κρίση, ξεχνάμε τις επιστροφές και τις επανενάρξεις. Ας μην προσποιούμαστε, όπως λέει και ο Μοσκοβισί. Ήταν ξεχωριστή περίπτωση.
Κρίση ζωντανή, που έσταζε κάθε μέρα. Δεν ήταν θέμα κακής τύχης. Πολλά κύτταρα ξέφυγαν και δεν τα σταμάτησαν τα γειτονικά και, βεβαίως, το αμυντικό σύστημα του οργανισμού. Αν μάλιστα τον χρόνο γυρίσεις, μάλλον εντυπωσιάζεσαι πώς δεν εμφανίστηκε νωρίτερα η κρίση. Δεν ήταν ένα χτύπημα, αλλά πολλαπλά.
Ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, κι ωστόσο μένει το ίδιο (κοινωνικό) σώμα. Σε άλλο στρώμα.
