Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
Από τον Ηρακλή στον Χέμινγουεϊ το ελληνικό δράμα εμπνέει. Πολιτικοί κι αναλυτές έχουν ξεσκονίσει τη μισή μυθολογία, πέρασαν στην αρχαία γραμματολογία και -μόλις στέρεψαν οι ιδέες- στην κλασική λογοτεχνία, για να περιγράψουν μια βασανιστική ιστορία.
Ο δημοσιογράφος του France 24 Μπένζαμιν Ντόντμαν θεωρεί αυτή την προσέγγιση από ακαδημαϊκή έως ανόητη, αλλά αναγνωρίζει ότι «ο πειρασμός να επικαλεστείς την κλασική μυθολογία όταν συζητάς για την ελληνική τραγωδία έχει αποδειχτεί πως είναι κάτι στο οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς. Συχνά, μάλιστα, πέφτεις σε παραβολές που τους λείπει τόσο πολύ η πρωτοτυπία και η φαντασία όσο λείπει και στις συνταγές που χρησιμοποιήθηκαν για να αντιμετωπιστούν τα δεινά της Ελλάδας».
Τι Δούρειοι Ιπποι, τι περίεργοι τύποι, τι ανήσυχοι Σίσυφοι, τι άθλοι του Ηρακλή, τι περιπέτειες του Οδυσσέα, τι Κέρβεροι με τρία κεφάλια (Ε.Ε./ΕΚΤ/ΔΝΤ), τι λιοντάρια της Νεμέας, μέχρι και η πτέρνα του Αχιλλέα έχουν ανασυρθεί κι αποσυρθεί, ενώ η καημένη η Κασσάνδρα παραμένει δούλη κακού μάντρα. Ερμηνεύει σωστά τα σημάδια και τα μηνύματα, αλλά οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι, δεν είναι διατεθειμένοι να βρουν λύση για τα τεράστια χρέη. Δεν μιλάει διφορούμενα, φταίνε τα ζητούμενα. Και κάπου εδώ έρχεται ο Κάφκα. Με τη «Δίκη» και τη «Μεταμόρφωση», την οποία χρησιμοποιεί ο «Economist». «Ετσι όπως η οικογένεια του Σάμσα δεν μπορούσε πια να συνυπάρξει με τον τερατώδη γιο τους, έτσι και οι ηγέτες της Ευρωζώνης μπορεί σύντομα να αποφασίσουν να απαλλαγούν από τον προβληματικό εταίρο τους».
«…Και γι’ αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα».
Χρόνια χαμένα, λοιπόν, όπου η αλήθεια υφαινόταν με το ψέμα; Περιμένουμε ένα μυθιστόρημα. Πρέπει, όμως, και να ολοκληρωθεί η συγγραφή. Σε τεχνικό, πολιτικό ή σουρεαλιστικό επίπεδο.
