Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Το νοσοκομείο στην Ιεράπετρα, τα αεροδρόμια σε αρκετά νησιά, η καθαριότητα στα Πανεπιστήμια, η φωτιά που καίει γιατί κοστίζουν τα χωματουργικά, είναι καταστάσεις που υπογραμμίζουν ότι οι συνθήκες ρευστότητας επιδεινώνονται.
Εστω και με αυτό τον σκληρό τρόπο, εκτιμούμε πως θα καταφέρει η ελληνική κοινωνία να καταλάβει τη σημασία των μνημονίων. Οι πολέμιοί τους, όταν τους στριμώχνουν οι «αριθμοί» στη συζήτηση για τις ανάγκες που οδηγούν στο διαρκές αίτημα για στήριξη της οικονομικής δραστηριότητας, ξεσπούν λέγοντας: «Αυτοί μας πιέζουν για να εξοφλήσουμε δάνεια που μας έδωσαν για να γλιτώσουν τις τράπεζές τους και όσα δίνουν έχουν προορισμό την εξόφληση των δανείων μας προς αυτούς και όχι για τη στήριξη της οικονομίας».
Οι δόσεις έχουν σταματήσει να έρχονται από πέρυσι. Το αίτιο της διακοπής είναι απλό. Ούτε η σημερινή ούτε η προηγούμενη κυβέρνηση μπόρεσαν να κλείσουν την τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος στήριξης που συμφώνησαν το 2012 οι πιστωτές με την Ελληνική Δημοκρατία. Δεν θέλησαν να κάνουν τα απαιτούμενα γιατί δεν ήθελαν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος επιπλέον δυσάρεστων μέτρων.
Η νέα κυβέρνηση αρχικά θέλησε να δείξει, στο εσωτερικό κύρια, πως έχει τελείως διαφορετική οπτική επί του θέματος της οικονομικής στήριξης της Ελλάδας. Εκεί μάλλον στόχευσαν οι δηλώσεις πως δεν υπάρχει ανάγκη να πάρουμε την τελευταία δόση. Βέβαια, οι πιστωτές και εταίροι επέμεναν στην ανάγκη να τιμήσει η χώρα την υπογραφή της.
Γιατί εκείνοι δεν ξέχασαν. Οι δε πολίτες της Ελλάδας δεν πίστεψαν πως όλα άρχισαν το 2010 μετά τη χρεοκοπία της χώρας. Εδώ οι πολιτικοί ηγέτες που κυβερνούσαν είπαν πως γλιτώσαμε την πτώχευση.
Δεν τόνισαν πως κανένας δεν δάνειζε στη χώρα την ώρα που οι τότε στοιχειώδεις ανάγκες της ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθούν με ίδια κεφάλαια.
Σήμερα, πληρώνοντας με ίδια κεφάλαια κάποιες δόσεις, καταφέραμε να μην μπορούν να λειτουργήσουν νοσοκομεία, αεροδρόμια, υπηρεσίες και σε λίγο δεν θα συνεχίσουμε να αποπληρώνουμε τα δάνεια. Δηλαδή θα αποκλειστούμε και από τους ύστερους δανειστές μας.
Το 2012, αφού κατατρόμαξε η παγκόσμια οικονομική κοινότητα, οι πιστωτές συμφώνησαν και σε κούρεμα του χρέους και διαμόρφωσαν μια κατάσταση η οποία με απλά λόγια περιγράφεται ως εξής: «Κάντε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται ώστε να καταφέρετε να καλύπτετε τις ανάγκες στο εσωτερικό μόνοι σας και εμείς θα καλύπτουμε τις υποχρεώσεις σας προς όλους τους ξένους πιστωτές».
Αυτή τη λύση είναι που απαξιώνουν οι πολέμιοι των μνημονίων. Αλλά επιλέγοντας την «περήφανη» διαπραγμάτευση, καμώνονται τους αδιάφορους για το τι σημαίνει για τους ξένους η άρνηση να ανταποκριθεί η χώρα σε όσα συμφώνησε προ διετίας.
Ζητώντας παράλληλα νέα κεφάλαια για να αποφύγουν οι εταίροι… την ανατίναξη της Ευρωζώνης. Αν συνέβαινε στους Ελληνες κάτι ανάλογο, ποια θα ήταν η απάντησή τους;
