Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είχε τηρήσει μια επαμφοτερίζουσα στάση στην εκστρατεία για την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. και μετά ήθελε «σκληρό» Brexit.
Είχε πει ότι δεν θα έκανε πρόωρες εκλογές και προκήρυξε. Ισχυρίστηκε ότι ήθελε μια ισχυρή εντολή, πιο ισχυρή από τις 330 έδρες που διέθετε το κόμμα της στο Ουεστμίνστερ, για να διαπραγματευτεί την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στη σύντομη προεκλογική εκστρατεία, όμως, το Brexit δεν απασχόλησε περισσότερο από μία συναυλία. Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Σημασία έχει τι είπαν οι Βρετανοί. Ακόμη κι αν η Μέι, που εξέπεμψε «Mayday, Μayday», έκανε περίπατο στις κάλπες και λάμβανε την ισχυρή εντολή, που διεκδίκησε με την οπορτουνιστική κίνηση, τι ακριβώς θα διαπραγματευόταν, αφού σε πολιτικά οκτάρια αναλωνόταν;
Χρησιμοποίησε πέρυσι το Brexit ως όχημα για να πάρει το κόμμα και την πρωθυπουργία, και φέτος για προσωπικό παιχνίδι εξουσίας, αλλά δεν είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για το πώς θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από τα βάσανα. Ανέλαβε τον ρόλο του βαρκάρη, αλλά δεν είχε στρατηγική για το πώς θα βοηθήσει τους συμπατριώτες της να διασχίσουν τα στενά, γι’ αυτό και επαναλάμβανε στην (καταστροφική) προεκλογική εκστρατεία ατάκες, καλύπτοντας την αμηχανία.
Στους παράλληλους μονόλογους της 29ης Μαΐου, που βαφτίστηκε ντιμπέιτ, είπε ότι αν η συμφωνία δεν είναι αρκετά καλή, θα αποχωρήσει από τις διαπραγματεύσεις. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό, κανείς δεν κατάλαβε. «Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν βρισκόμαστε στη θέση αυτή για να εξασφαλίσουμε πάση θυσία μια συμφωνία. Θα καταστήσω σαφές ότι είμαι μια δύσκολη γυναίκα».
Ωραία ατάκα, αλλά ωραιότερη ήταν του συντονιστή, Τζέρεμι Πάξμαν, που την ειρωνεύτηκε για τη στροφή 180 μοιρών. «Aν ήμουν στη θέση των Βρυξελλών θα σας θεωρούσα μια φανφαρόνα που λιποθυμά, πριν ακόμη από τον πυροβολισμό».
Μπαμ! ηκούσθη στον αέρα. Η τιμωρία έφυγε σφαίρα.
