Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Μέχρι και ακυρώσεις δωματίων είχαμε, που είχαν κλειστεί στο Χίλτον για το περασμένο Σαββατοκύριακο προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι οι εργασίες της τρόικας/κουαρτέτου για την ολοκλήρωση της τεχνικής συμφωνίας/SLA δεν θα σκόνταφταν. Η τεχνική συμφωνία που φθάνει στο σημερινό Eurogroup περιγράφεται ως η λιγότερο δύσβατη, και μάλιστα εκείνη που διέψευσε πιο άμεσα τις διεκτραγωδήσεις για «δύσκολα 88 προαπαιτούμενα», καθώς και πολλά απ’ αυτά αναπροσαρμόστηκαν ενώ μια ντουζίνα μετατέθηκαν για μετά-τα-μνημόνια. αλλά και σε ορισμένα που θεωρούνταν πιο ανηφορικά -όπως εκείνα που αφορούσαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, με ισχυρό πολιτικό/συμβολικό περιεχόμενο- προχώρησαν με συνειδητά αυτοσυγκρατημένο ρόλο τρόικας.
Έτσι, και η μονομερής προσφυγή στη διαιτησία του ΟΜΕΔ και η επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων -βέβαια να θυμηθούμε ότι και το ΣτΕ είχε αναγνωρίσει τη σταθερή ενσωμάτωσή τους στην έννομη τάξη μας- ήδη κλειδώνουν, με προϋποθέσεις μάλιστα οι οποίες μάλλον ενισχύουν παρά δημιουργούν ανάσχεση στη χρήση τους. (Και τι να σκεφθεί κανείς για την επαναφορά συζήτησης κατώτατου μισθού;) Τώρα, πόσο στην πραγματικότητα, στο καμίνι της πολυτραυματισμένης και αποδιοργανωμένης αγοράς εργασίας, αυτά θα λειτουργήσουν θετικά υπέρ των εργαζόμενων που καλούνται να ενισχύσουν, αυτή είναι εντελώς άλλη ιστορία!…
Η τελευταία αυτή παρατήρηση -που μπορεί κανείς να τη συμμερίζεται, μπορεί και όχι. εξαρτάται από το αν βλέπει τα πράγματα «πολιτικά»/συνδικαλιστικά ή πιο κοντά στην πραγματική πραγματικότητα της άκρας εργασιακής ανασφάλειας, των άτυπων μορφών απασχόλησης, της μαύρης ή «ημι-μαύρης»/εργασίας, ή και της… κατά το δυνατόν μόνον αμειβόμενης εργασίας («τόσα έχουμε, τόσα σας δίνουμε»)- μας ωθεί να διατυπώσουμε μιαν αντίστοιχη σύσταση.
Όσο λιγότερη «επικοινωνία» αυτών των φάσεων, σήμερα του Eurogroup, αύριο της πορείας προς το Eurogroup της 21ης Ιουνίου (όπου καλούνται «να δέσουν» τα πάντα), τόσο καλύτερα για την ουσία των πραγμάτων!
Γιατί μπορεί όσοι παρακολουθήσαμε το τελευταίο πέρασμα της τρόικας από Αθήνα να αποκομίσαμε την αίσθηση ότι… περισσότερο οι ίδιοι βιάζονται να μας αφήσουν πίσω, παρά εμείς να τους κουνήσουμε το μαντίλι, όμως και οι εκκρεμότητες βαραίνουν και η πολλή-πολλή συζήτηση (και συμβολοποίηση) μπορεί να βλάψει.
Δείτε: η πληθωρική δική μας επικοινωνία γύρω από τη δυνατότητα ή το ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης των περικοπών συντάξεων (1% του ΑΕΠ) από τη 1/1/2019, οδήγησε στην απαίτηση για επαναβεβαίωση/επαναψήφιση -μέσω επικαιροποίησης του Μεσοπροθέσμου- μιας δέσμευσης η οποία ούτως ή άλλως υπήρχε («πατέντα Κατρούγκαλου»: συμφωνούμε κάτι βαρύ, το σπρώχνουμε προς το μέλλον).
Μπορεί βέβαια να υπάρχει η τοποθέτηση Τσίπρα, ότι άμα φύγει από το Πρόγραμμα το ΔΝΤ -που ζήτησε/επέβαλε την προνομοθέτηση του νέου σφαγιασμού των συντάξεων- τότε θα επανεξετασθεί και το ίδιο το μέτρο. Όμως, να, η ώρα φθάνει και στο Eurogroup ή αμέσως μετά θα έχουμε (ή δεν θα έχουμε) τις παραμετρικές παραδοχές για το χρέος, που θα κάνουν το ΔΝΤ να αναθεωρήσει την έκθεσή του περί βιωσιμότητας/DSA (ή δεν θα το κάνει). Οπότε, το βλέπαμε και στο σημείωμα της περασμένης Δευτέρας, ναι μεν δεν «τελειώνουν τα πάντα», αφού το ΔΝΤ και ο εγγυητικός ρόλος του μπορεί να επανέλθει στην αμέσως επόμενη στροφή – αλλά και πάλι η συμβολοποίηση μπορεί να μας βλάψει.
Πώς; Έχουμε ήδη και το ίδιο το Ταμείο να μετέρχεται την πρακτική της «επικοινωνίας» – με το να αμφισβητεί το πρωτογενές πλεόνασμα του 2018. (Παράδοξο, βέβαια, να δέχεται ότι πιάστηκε το διαβόητο 3,5% του ΑΕΠ πέρυσι, θα πιαστεί το 2019 και το 2020 κ.λπ. αλλά… από το 2018 λείπουν κάπου 800 εκατομμύρια ευρώ.)
Όμως, έτσι όπως η μείωση των συντάξεων έχει πλέον ενσωματωθεί στις κυρίως απαιτήσεις των Ευρωπαίων «εταίρων», ο κλοιός δεν ξεσφίγγει εύκολα. Ούτε η αυτεπιβράβευση για τη μετάβαση από τις αποχωρήσεις: 1 πρόσληψη στο Δημόσιο στον κανόνα 1:1 κάνει τόσο καλό, διακηρυσσόμενη.
Ακόμη περισσότερο: οι αγορές, στις οποίες χρειαζόμαστε να προσφύγουμε προκειμένου να ολοκληρώσουμε το «μαξιλάρι»/cash buffer με το οποίο θα πορευθούμε -εδώ, μια υποσημείωση: το εν λόγω cash buffer αναμένει πράσινο φως από Eurogroup για να ολοκληρωθεί, με υπόλοιπα από το Πρόγραμμα δανεισμού που κλείνει…- κοιτούν με μάτι αρπακτικού τις επικοινωνιακές τοποθετήσεις.
Και, αυτόν τον καιρό, μας έχουν με αποδόσεις του 10ετούς μας κοντά στο 4,5%. ενώ η έκδοση φρέσκου, καινούργιου ομολόγου υπό τις τωρινές συνθήκες -με Ιταλία να προβληματίζει ιδίως- δεν είναι απλή ιστορία.
Με τη Γερμανία, μάλιστα, να επιλέγει σε Eurogroup και παρασκήνιο τη δική της «επικοινωνία», εκείνην της σιωπής.
