Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Το αίτημα για διαγραφή χρέους ύψους 250 δισ. ευρώ δεν περιλαμβάνεται τελικά στο πρόγραμμα των αυτοαποκαλούμενων αντισυστημικών της Ιταλίας. Κίνημα Πέντε Αστέρων και Λέγκα διαβεβαιώνουν δε ότι δεν σχεδιάζουν να βγάλουν τη χώρα από το ευρώ, παρά το γεγονός ότι πιστεύουν ότι αποδείχθηκε καταστροφικό για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της νομισματικής ένωσης.
Ο Ντι Μάτζιο δεν θέλει έξοδο. Έχει εμμέσως πλην σαφώς παραδεχθεί ότι δεν ξέρει πώς θα στηρίξει οικονομικά κάτι τέτοιο. Είναι «οραματιστής». Θέλει μία «Ευρωπαϊκή Ένωση προ Μάαστριχτ, στην οποία τα κράτη ενεργούσαν με αλληλεγγύη», αν και αν κρίνουμε από τις έως τώρα συνεντεύξεις και δηλώσεις του είναι αμφίβολο αν πραγματικά γνωρίζει τι προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ ή πόση «αλληλεγγύη» χαρακτήριζε τις σχέσεις των χωρών πριν από το 1992.
Σε κάθε περίπτωση οι αναταράξεις στις αγορές, όμως, δεν σταματούν. Και τα σενάρια για νέα μεγάλη κρίση στην Ευρωζώνη επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο, θέτοντας στο στόχαστρο όλους τους θεωρούμενους αδύναμους κρίκους, με πρώτη την Ελλάδα.
Και για αυτό δεν έχουν ευθύνη μόνο ευρωσκεπτικιστές, αντισυστημικοί και πάσης φύσεως «επαναστάτες», που θέλουν να τα αλλάξουν όλα, αρκεί να μην αλλάξει η βολή τους. Και θα εξηγήσουμε γιατί.
Τελευταίο στοιχείο, που ήρθε στο φως, δίνοντας περαιτέρω τροφή στην αγωνία, είναι ότι τα Πέντε Αστέρια και η Λέγκα εξετάζουν το ενδεχόμενο βραχυπρόθεσμων ομολόγων (mini-Bots), με τα οποία το δημόσιο θα καλύπτει τις οφειλές του προς ιδιώτες και επιχειρήσεις. Γιατί τρομάζει η ιδέα;
Γιατί θεωρείται ως κεκαλυμμένη κυκλοφορία παράλληλου νομίσματος. (Σας θυμίζει κάτι;) Από τη στιγμή, ωστόσο, που επισήμως δεν ονομάζεται παράλληλο νόμισμα, δύσκολα θα μπορέσουν οι Βρυξέλλες να το απαγορεύσουν, όπως έχουν επισημάνει και οι «Financial Times».
Γιατί, όμως, έχουν τόση πέραση τέτοιες ιδέες και οι θιασώτες τους; Είναι εύκολο να αποδώσουμε τα πάντα στον «ανέξοδο λαϊκισμό» που ονειρεύεται παράλληλα νομίσματα. Τι γίνεται όμως με τις «σοβαρές» δυνάμεις και τα επίμονα όχι τους σε προτάσεις, όπως η έκδοση κοινών ευρωομολόγων, το ενιαίο δίχτυ ασφάλισης καταθέσεων, ένας κοινός προϋπολογισμός;
Τα όχι αυτά αφήνουν ελάχιστες ελπίδες για μία πραγματική οικονομική ένωση και θρέφουν τα «όχι» στην Ένωση γενικά. Όσοι νομίζουν ότι μπορεί η νομισματική ένωση να ξεπεράσει εύκολα και το ιταλικό εμπόδιο, χωρίς ουσιαστική μεταρρύθμιση μάλλον κινούνται στο δικό τους «παράλληλο σύμπαν».
