Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η πλατεία δεν ήταν γεμάτη και από το ασφαλιστικό κάτι δεν έχει σωθεί. Ήταν δύσκολη μέρα στο κέντρο. Το πρωί γιόρτασαν την Πρωτομαγιά. Το μεσημέρι ολιγομελή μπλοκ περνούσαν, σαν από υποχρέωση, μπροστά από τη Βουλή, το απόγευμα άλλη διαδήλωση. Η συγκέντρωση σβήνει, προτού προλάβει ν’ ανάψει κι όλα είναι εθιμοτυπικά. Η πρώτη μολότοφ, οι κρότου λάμψης, τα χημικά, γνωστά τελετουργικά.
H πλατεία δεν ήταν γεμάτη. Δεν έτρεμε η γη, όπως το έθεσε αυτάρεσκα ο υπουργός Εργασίας, εισηγητής νέων νοηματικών ισοδυναμιών στον δημόσιο λόγο. «Θα έτρεμε η γη έξω από τη Βουλή αν ήταν νόμος – λαιμητόμος». Αφού πέρασε (ο νόμος) και τις όποιες αντιδράσεις προσπέρασε, ο υπουργός ξεπέρασε σε σοφιστείες και τους αρχαίους Γοργίες.
Το καταπέτασμα του ναού της δημοκρατίας δεν εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω, και η γη δεν εσείσθη και αι πέτραι δεν εσχίσθησαν, αλλά αυτό δεν αναιρεί τις επιβαρύνσεις που φέρνουν οι ρυθμίσεις. Είναι άλλοι οι λόγοι που δεν οργώθηκαν οι δρόμοι, που δεν υψώθηκαν οι τόνοι, που δεν φούσκωσε το κύμα διαμαρτυρίας.
Κούραση είναι η μία αιτία και το ξέρουν μέχρι την καγκελαρία. Έξι χρόνια είναι πολλά για να ’ναι η πλατεία γεμάτη, με το νόημα που ’χει κάτι απ’ τις φωτιές.
Έξι χρόνια είναι πολλά, για να ’ναι οι αντένες ψηλά. Δεν κουρνιάζουν οι πολλοί, γιατί φοβούνται. Πάει πέρασε κι αυτό το στάδιο σ’ ένα σπίτι που αποδεικνύεται άδειο. Όσες κλειστές πόρτες κι αν ανοίξουν, άλλες τόσες βρίσκουν. Κόπωση από την παράταση της αγωνίας. Λιώνει κάθε διάθεση όχι μόνο για δράση, αλλά και για σκέψη.
Κούραση, λοιπόν, είναι η μία αιτία, αλλά υπάρχει κι άλλη που δεν υποτιμούν στην καγκελαρία. Το προσόν αυτής της «αντιμνημονιακής» κυβέρνησης είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που δεν είχε πετύχει πριν απ’ αυτήν η (κεντρο)Δεξιά. Ψηφίζουν μέτρα και δεν σχίζεται πέτρα.
