Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Το «θα χρειαστεί υπομονή» κινδυνεύει να αποδειχθεί δυσκολότερο στην πράξη όσο και οι προκλήσεις του δεκαήμερου – Washington Group με Σολτς/Λεμέρ/Παντοάν (Ιταλία)/Εσκολάνο (Ισπανία)/Λαγκάρντ/Μοσκοβισί/Κερέ (ΕΚΤ)/Ρέγκλινγκ (ESM) και με Ευκλείδη Τσακαλώτο/Γιάννη Στουρνάρα παραδίπλα. άτυπο Eurogroup Σόφιας την επόμενη Παρασκευή 27/4 και παρασκήνιο του Σαββατοκύριακου – υπόσχονται/απειλούν ως άσκηση ισορροπίας. Πιο δύσκολο απ’ ό,τι ακόμη και οι σκληραγωγημένοι από την πορεία της «ελληνικής υπόθεσης» – σίγουρα Στουρνάρας και Τσακαλώτος (αλλά και Τσίπρας…) από τη δική μας πλευρά, οπωσδήποτε Μοσκοβισί, Λαγκάρντ και Ρέγκλινγκ από τους «εκεί» – θα το θεωρούσαν πριν από λίγο καιρό.
Δανειζόμενος μια παρομοίωση από τον ακόμη πιο μπλεγμένο χώρο της αστροφυσικής (που, όμως, έχει το πλεονέκτημα να είναι απόμακρος, νεφελώδης), κεντρικός συντελεστής του δράματος των ημερών έλεγε προβληματισμένος: «Δεν πρέπει να αφήσουμε να δημιουργηθεί Λευκός Νάνος/White Dwarf απ’ όλη αυτήν την ιστορία. Να μην, από την υψηλή πίεση, έχουμε implosion/κατάρρευση προς τα μέσα του συστήματος της διαπραγμάτευσης». Σας ακούγεται κάπως σιβυλλικό; Είναι! Ας πάμε να το ξεδιαλύνουμε, όμως πρώτα μια ματιά στις πολιτικές μετενέργειες.
Στο πέρασμά του από Ρόδο-Καστελόριζο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχασε την ευκαιρία να επιμείνει στο ιδεολόγημα της «καθαρής εξόδου». Ιδεολόγημα που έχει αποσυνδεθεί πλέον ολότελα από τη λειτουργική έννοια του όρου «έξοδος» αφ’ ης στιγμής ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει ευθέως προσχωρήσει στην λογική του Προγράμματος ΜεταΜημονιακής Παρακολούθησης ως «βασικού σεναρίου», υποβοηθούμενος και από τις αναφορές Μοσκοβισί -στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προοδευτικού Φόρουμ- στο ότι η εποπτεία/επιτήρηση της Ελλάδας θα μπορούσε να ασκείται στο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» (δηλαδή… όπως για όλες τις χώρες, άντε συν κάτι ως κερασάκι υπό την έννοια της υβριδικής εποπτείας. Όμως, πριν αλέκτορα φωνήσαι, το «Βγαίνουμε, αλλά με τι στόχους; Θα υπάρξει πολιτική σύγκλιση ή θα αυξηθεί η απόσταση; Τι κάνουμε ακριβώς;» του Νίκου Φίλη, με “ηχώ” Μάκη Μπαλαούρα.
Δείτε πώς οι πολιτικές ανάγκες αυξάνουν την πίεση, αντί να οδηγούν προς λογική λύσης – όπως οφείλει να συμβαίνει με κάθε (ευρωπαϊκή ιδίως, άρα συμβιβαστική) διαπραγμάτευση. Πρώτο το ΔΝΤ, με το Economic Outlook και τα Growth Forecasts του με τις προβλέψεις για ανάπτυξη απ’ όπου «κρέμονται» οι παραδοχές για τη βιωσιμότητα του χρέους -αλλά και στο Fiscal Monitor που μας καίει λόγω της ινδαλματοποίησης των πρωτογενών πλεονασμάτων- κάνει μια διπλή διόρθωση. Προσοχή, όχι μόνον για την Ελλάδα, όπου εντυπωσίασε με την επιδείνωση της πρόβλεψης για ανάπτυξη στο 2% (αντί ενός 2,6% που είχε δώσει νωρίτερα… διορθώνοντας μια προηγούμενη συνήθεια διαψευδόμενων αρνητικών προβλέψεών του) αλλά και γενικότερα, προσπαθώντας να «πιάσει» τον οικονομικό κύκλο διεθνώς. Όμως και στην πλευρά των πλεονασμάτων, το Ταμείο βρίσκεται εν όψει Washington Group κάπως αυτοπαγιδευμένο: η «απαίτηση» για σημαντική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους -που ο Ν. Φίλης ανακάλυψε (πού;) σε 15%-20% σε ονομαστικούς όρους- μπορεί να φέρει πάγωμα αντί για πρόοδο στη διαπραγμάτευση. Μια επιτροχάδην ματιά στις «ανάγκες» της ΕΚΤ, που γνωρίζει ότι θα σφραγίσει μέσω stress tests την αξιοπιστία των ελληνικών τραπεζών, κι ας κουνιούνται από τα «κόκκινα» δάνεια οι ισολογισμοί τους. Είδαμε ήδη την πολιτική επιλογή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μοσκοβισί/ Οπότε…
…Οπότε όλα τα μάτια στο balancing act του Όλαφ Σολτς. O οποίος χρειάζεται και να μη διαψεύσει τις προσδοκίες ότι θα προχωρήσει προς πραγματιστική λύση για το ελληνικό χρέος (άλλωστε στον πραγματιστικό Seeheimer Kreis ανήκει το κόμμα του, το SPD…) και να αποφύγει μια συζήτηση στη χώρα του που θα έδειχνε ότι -πολιτικά- υπαναχωρεί. Άλλωστε, ό,τι χρειαστεί επικύρωση στη γερμανική Βουλή/Bundestag θα περάσει δίπλα από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εκεί.
Για να επιστρέψουμε στα περί Λευκού Νάνου και implosion, που ξεκινήσαμε. Στην αστρική εξέλιξη -λέει- οι αστέρες με σχετικά μικρή μάζα (αναγνωρίζετε εδώ την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη;) άμα πλέον δεν μπορούν να ασκήσουν αρκετά βαρυτική πίεση στην κεντρική τους περιοχή (μήπως κάτι σας θυμίζει την ξέπνοη μετά από 8 χρόνια ελληνική οικονομία, που μόνο διστακτικά περνάει σε ανάπτυξη;), κάποια στιγμή φουσκώνουν και γίνονται Ερυθροί Γίγαντες (θυμηθείτε την ελληνική έκρηξη που επί χρόνια απασχολούσε έντονα τον παγκόσμιο Τύπο και τα διαδοχικά Eurogroup…), για να καταρρεύσουν εντέλει από την πίεση βαρυτικά σε ένα πυκνό, μικρό, ψυχρό σώμα – αυτός είναι ο Λευκός Νάνος. Δεν είναι ευχάριστη η παραβολή. Τουλάχιστον οι συντελεστές του Washington Group αύριο-μεθαύριο τη γνωρίζουν…
