Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Και να ’μαστε πάλι να λογαριάζουμε το μηδέν με το άπειρο και να βρίσκουμε ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία.
Μπορεί να είναι ηθικά απαράδεκτο, σκληρό και άδικο, αλλά δεν ήταν απροσδόκητο. Ετσι ορίζει ο νόμος.
Μπορεί να είναι πρόκληση για τους οικείους του θύματος και ενόχληση για την κοινωνία, αλλά άπαξ και τηρήθηκαν τα προβλεπόμενα για την προσωρινή κράτηση 30 μηνών (δύο εντάλματα 18+12), ο κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία από πρόθεση και για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση μπορεί από την οικία του να βλέπει και να ακούει ό,τι λένε.
Μα, καλά, δικάζονται όλοι οι ποινικά ελεγχόμενοι εντός δεκαοκτώ μηνών ή βρίσκονται νέα σημεία και όρια νομιμότητας, μία κάποια λύσις, για να παραταθούν οι προσωρινές κρατήσεις και να καλυφθούν οι ελλείψεις;
Φταίει η αποχή των δικηγόρων, ο μεγάλος αριθμός κατηγορουμένων και μαρτύρων, η ταυτόχρονη διεξαγωγή πολλών, πολυπρόσωπων και πολύπλοκων αποδεικτικώς δικών, με πολιτικό χαρακτήρα και δομικά προβλήματα ή οι επιπτώσεις των μνημονιακών όρων για τη βραδυπορούσα απονομή της δικαιοσύνης;
Και προ μνημονίων, η εικόνα δεν ήταν αιθρία. Οι αριθμοί σφυρίζουν και οι υποθέσεις γυρίζουν αργά και βασανιστικά. Τα ξέραμε, τα είχαμε δει τα οδόσημα και τις κατολισθήσεις.
Το γνωρίζαμε ότι ελάχιστα κινούνται, όταν δεν σέρνονται, αλλά αναγκαζόμαστε να τα θυμηθούμε και να συναντηθούμε με τα αυτονόητα ότι «είναι απαραίτητο να εξασφαλιστούν όλοι οι απαραίτητοι όροι για τη γρήγορη και απρόσκοπτη συνέχιση της δίκης, με τη μεταφορά της σε κατάλληλη αίθουσα και άλλα αναγκαία μέτρα».
Αυτά τα άλλα είναι φαίνεται πολύ μεγάλα. Η διαδικασία συνεχίζεται απρόσκοπτη.
Ο χρόνος είναι μέγας δολοφόνος, γιατί τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις δεν τις φοράνε κατάσαρκα οι διάδικοι.
Τι αλλάζει στο γρανάζι; Στρώματα καθυστερήσεων και αναλύσεων για την υπονόμευση της ποιότητας της δικαιοσύνης.
Στρώματα απογοήτευσης και δυσπιστίας έναντι των θεσμών. Των εγχώριων, όχι των εισαγόμενων.
