Όσοι υπηρέτησαν σε μονάδες του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού -με αυτή τη σειράέχουν να λένε πως πέρασαν το μισό της θητείας τους αποψιλώνοντας τα στρατόπεδα. Ήταν μια βαρετή στρατιωτική εργασία που κανείς μας δεν καταλάβαινε ιδιαίτερα τον σκοπό της εκείνη την εποχή. Μάλιστα, θεωρούσαμε πως όλο αυτό γινόταν υπό τη μορφή αγγαρείας ή τιμωρίας για να μην καθόμαστε άπραγοι όταν δεν είχαμε ασκήσεις.
Το θυμήθηκα αυτό με αφορμή το πόρισμα για τη φωτιά και τις εκρήξεις πυρομαχικών στην 111 Πτέρυγα Μάχης στη Νέα Αγχίαλο. Σύμφωνα με το πόρισμα της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης, εκτός των άλλων διαπιστώθηκε πλημμελής καθαρισμός στο επικλινές και δύσβατο βόρειο μέρος του στρατοπέδου. Με άλλα λόγια δεν είχε αποψιλωθεί η περιοχή. Στην περίπτωση του στρατού, οι ευθύνες θα αποδοθούν.
Πέρασαν πολλά χρόνια μετά τη στρατιωτική θητεία μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία του έργου της αποψίλωσης στην πολιτική ζωή πλέον. Και η συνειδητοποίηση έγινε με βίαιο τρόπο, βλέποντας τις δασικές πυρκαγιές να καίνε σπίτια και εγκαταστάσεις κοντά σε οικιστικές περιοχές. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα οικόπεδα γύρω από τα καμένα -περιφραγμένα ή μηείχαν ξερά χόρτα που έφταναν το ένα μέτρο σε ύψος. Φυσικά τίθενται θέματα παραβίασης ιδιοκτησίας ή πλημμελών καθηκόντων από τις τοπικές δημοτικές αρχές αν είχαν ειδοποιηθεί σχετικά, όμως πώς είναι δυνατόν να ζεις κοντά σε δάσος ή σε ανοιχτές περιοχές και να μη φροντίζεις να αποψιλώσεις τους χώρους γύρω από την περιουσία σου; Οι οικοπεδούχοι που έχουν εγκαταλείψει τα χωράφια τους άραγε δεν έχουν ευθύνες; Και σε τελική ανάλυση, δεν έχουμε μάθει πως μαζί με τη συλλογική υπάρχει και η ατομική ευθύνη; Τι συμβαίνει και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας; Κοιτάμε μόνο ό,τι μας αφορά και αγνοούμε τα γύρω μας. Και σίγουρα δεν φταίει… ο γιαλός.
