16 Οκτωβρίου 1968. Ολυμπιακοί Αγώνες στο Μεξικό. Ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν τερμάτισε δεύτερος στη θρυλική κούρσα των 200μ. πίσω από τον Αμερικανό Τόμι Σμιθ και κλάσματα του δευτερολέπτου μπροστά από τον Τζον Κάρλος. Ο λευκός Νόρμαν στάθηκε βράχος στον «Μαύρο Χαιρετισμό» των Αφροαμερικανών Σμιθ και Κάρλος.
Οι δύο Αφροαμερικανοί μπήκαν στην απονομή με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια. Ο Σμιθ φορούσε ένα μαύρο φουλάρι. Σήκωσε τη δεξιά γαντοφορεμένη στα μαύρα γροθιά του και ο Κάρλος την αριστερή. Ο Nόρμαν ανέβηκε στο βάθρο με την κονκάρδα της Ολυμπιακής Καμπάνιας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που ήδη φορούσαν οι συναθλητές του.
Η συνέχεια για τους Σμιθ και Κάρλος είναι η αναμενόμενη. Τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια, τους απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ακτιβιστές και Αφροαμερικανοί τους υποδέχτηκαν ως ήρωες.
Η συνέχεια για τον Νόρμαν ήταν χειρότερη. Το επίτευγμά του, πρωτοφανές για τα δεδομένα της χώρας του, σαν να μην έγινε ποτέ και αν και πέρασε το όριο για τους Ολυμπιακούς του Μονάχου 13 φορές στα 200 μέτρα και πέντε φορές στα 100μ. δεν πήρε το «πράσινο φως». Εγκατέλειψε τον πρωταθλητισμό, αλλά δεν μετάνιωσε για τη στάση του στο Μεξικό. Ηταν συνειδητή επιλογή, θέμα αρχής.
Τον Οκτώβριο του 2012 η Βουλή της Αυστραλίας ζητά «συγγνώμη» που δεν τον έστειλε στο Μονάχου το 1972, αλλά κυρίως για τη συμπεριφορά με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπος όταν γύρισε από το Μεξικό και την αποτυχία αναγνώρισης του ρόλου του όσο ήταν εν ζωή. Οκτώβριο του 2006 πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Το φέρετρό του σήκωσαν στους ώμους οι Κάρλος και Σμιθ.
Αυτήν την ιστορία θυμάμαι κάθε φορά που ακούω για επιτυχία και ακτινοβολία. Δεν έχει μία μορφή, μία κοπή. Εχει γωνία, κάποτε και τιμωρία για συνεπή πορεία.
Κ.Τ.
