Του Βασίλη Αγγελόπουλου
Η ιδέα είναι απλή: Ενώνονται όλα τα τηλεφωνικά κέντρα του ΕΦΚΑ, που απαρτίζεται από… μερικές δεκάδες Ταμεία και τμήματα, σε ένα. Μαζί μπαίνουν και τα αντίστοιχα τηλέφωνα εξυπηρέτησης για τον ΟΑΕΔ, τον ΟΠΕΚΑ, την Επιθεώρηση Εργασίας, μέχρι και για τις καταγγελίες για φαινόμενα βίας κατά των γυναικών. Έτσι, δημιουργείται ένας και μοναδικός «υποδοχέας» τηλεφωνημάτων των ασφαλισμένων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται καλύτερη αρχική καταγραφή των δεκάδων χιλιάδων αιτημάτων που υποβάλλονται καθημερινά, αλλά και των όποιων καταγγελιών (πχ για εργοδοτική αυθαιρεσία). Έτσι, το υπουργείο Εργασίας καταφέρνει να έχει, σχεδόν σε «πραγματικό χρόνο», την πλήρη εικόνα με τα αιτήματα και τα παράπονα των ασφαλισμένων. Ως εδώ, όλα καλά…
Το 1555 όμως, το νέο τηλεφωνικό κέντρο, για να λειτουργήσει αποδοτικά χρειάζεται και εργαζόμενους. Μάλιστα, δεν θέλει όποιους και όποιους. Χρειάζεται εξειδικευμένο και απόλυτα καταρτισμένο προσωπικό. Βλέπετε, είναι τόσο χαοτική η κατάσταση στην Κοινωνική Ασφάλιση, με δεκάδες νόμους, υπουργικές αποφάσεις και ειδικές εγκυκλίους, που χρειάζεται ο κάθε εργαζόμενος, να έχει την κατάλληλη ειδίκευση για να μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του. Γι’ αυτό και το back office που θέλει να φτιάξει το υπουργείο Εργασίας για το νέο τηλεφωνικό κέντρο, προεξοφλεί ότι χρειάζεται πάνω από 200 υπαλλήλους του Φορέα. Λογικό και επόμενο. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτοί οι εργαζόμενοι, δυσκολεύονται να βρεθούν.
Το γεγονός ότι ο διοικητής του ΕΦΚΑ, Παναγιώτης Δουφεξής, απέστειλε επιστολή προς τους εργαζόμενους, ζητώντας τους, ευγενικά είναι αλήθεια, να «βάλουν πλάτη» σε αυτό το νέο εγχείρημα, δείχνει το μέγεθος της δυσκολίας. Τέτοιοι εργαζόμενοι είναι δυσεύρετοι και μάλλον δεν έχουν καμία διάθεση να αφήσουν το πόστο τους (εύκολο ή δύσκολο δεν έχει σημασία), για να βρεθούν στο «λάκκο των λεόντων». Γιατί με κάτι τέτοιο μοιάζει το νέο τηλεφωνικό κέντρο.
Κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να μην καταλαβαίνει ότι έχει γίνει τόσο δυσχερής η κατάσταση στο Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας, που απωθεί τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, δηλαδή τους εργαζόμενους. Οι συνθήκες απαξίωσης επί σειρά ετών, οι φάκελοι σε κούτες, λόγω πρόδηλης απουσίας ηλεκτρονικής μηχανοργάνωσης, οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, σε συνδυασμό με τη δίκαιη αγανάκτηση των πολιτών, συνθέτουν ένα τοπίο αποστροφής. Ποιος αλήθεια, να θέλει να μπλέξει με ένα τέτοιο λαβύρινθο προβλημάτων, με μια τέτοια Λερναία Ύδρα ταλαιπωρίας; Κανείς δεν μπορεί να αδικήσει τους άμεσα εμπλεκόμενους, που αρνούνται ευγενικά να συμμετάσχουν.
Εναπόκειται στο υπουργείο Εργασίας να τους πείσει. Έως τώρα πάντως το αποτέλεσμα είναι μάλλον πενιχρό.
