Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Στα βιβλία ιστορίας θα διαβάζουμε κάποτε: Ηταν ο άνθρωπος που άφησε τα φράγματα να σπάσουν… για να χυθούν στην αγορά εκατομμύρια εκατομμυρίων».
Με αυτό το σχόλιο ο αναλυτής της Deutsche Welle Χένρικ Μπέμε ανακηρύσσει τον Μάριο Ντράγκι ως τον ηττημένο του 2015. Του αξίζει πράγματι αυτός ο τίτλος;
Σίγουρα ο επικεφαλής της ΕΚΤ δεν είναι στην πλευρά των νικητών.
Ελάχιστοι, όμως, μπορούν να ισχυριστούν ότι βγήκαν «κερδισμένοι» μία χρονιά κατά την οποία η εικόνα της παγκόσμιας οικονομίας στο σύνολό της ήταν απογοητευτική και η αστάθεια ήταν η μόνη σταθερά στις διεθνείς αγορές.
Ο Ντράγκι έβγαλε όλα τα διαθέσιμα όπλα από τη φαρέτρα (μηδενικό επιτόκιο δανεισμού, αρνητικό καταθετικό επιτόκιο, αγορά κρατικών ομολόγων και άλλου ενεργητικού) για να πολεμήσει τους τρεις «εχθρούς»: επίμονα χαμηλό πληθωρισμό, ασθενική ανάπτυξη και υψηλή ανεργία. Και είναι αλήθεια ότι δεν εξουδετέρωσε κανέναν.
Αν ακολουθούσε, όμως, πιο αυστηρή πολιτική, όπως ζητούσε η Μπούντεσμπανκ, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα ή πολύ χειρότερα;
Το άφθονο φθηνό χρήμα έπεισε τις τράπεζες να ανοίξουν και πάλι -έστω και δειλά- τις στρόφιγγες προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ύστερα από τρία διαδοχικά έτη πιστωτικής συρρίκνωσης.
Και κράτησε τη ζώνη του ευρώ σε τροχιά ανάκαμψης -έστω και εύθραυστης- την ώρα που άλλες μεγάλες οικονομίες βυθίζονταν σε ύφεση.
Ο Ιταλός τραπεζίτης, ως κύριος του πύργου της Φραγκφούρτης, ορίζει μόνο τη νομισματική πολιτική.
Και αυτή, όπως ο ίδιος έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει, δεν αρκεί ούτε για σταθερή ανάπτυξη, ούτε για θέσεις εργασίας. Υποσχέθηκε να κάνει «ό,τι είναι δυνατό» – όχι θαύματα. Το προσωνύμιο «Σούπερ Μάριο» δεν το επέλεξε ο ίδιος.
Εκείνος θύμιζε διαρκώς ότι κύριοι υπεύθυνοι για αποτελέσματα είναι οι κυβερνήσεις, άλλες εφαρμόζοντας μεταρρυθμίσεις, αντί των συνήθων περικοπών, και άλλες προωθώντας επενδύσεις. Και όλες μαζί λαμβάνοντας τις κρίσιμες αποφάσεις για βαθύτερη ενοποίηση και άμβλυνση των ανισορροπιών στην Ευρωζώνη.
Φέτος δεν ηττήθηκε μόνο ο Ντράγκι. Ηττήθηκαν και οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης. Το 2015 οι «υπερ-ήρωες»… πέθαναν. Το 2016 καλούνται να αναλάβουν δράση, με όλα τους τα όπλα, οι «κοινοί θνητοί».
