Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
Τα μεγαλύτερα λεξικά έχουν ήδη αποφασίσει για τη λέξη της χρονιάς του 2018. Το Oxford επέλεξε τον όρο «τοξικός». Το Merriam-Webster τη «δικαιοσύνη». Για τον Λέονιντ Μπερσίντσκι του Bloomberg, το 2018 ήταν η χρονιά του αξιοθρήνητου παγκόσμιου ηγέτη. Ήταν πράγματι από τη χειρότερη φουρνιά ηγετών στη σύγχρονη ιστορία, με εντυπωσιακό αριθμό των χωρών ανά τον κόσμο με αξιοθρήνητη διακυβέρνηση.
Τα πιο τρανταχτά παραδείγματα απασχολούν καθημερινά τη διεθνή ειδησεογραφία. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κρατάει τα σκήπτρα, καθώς επιχειρεί με τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις του και την ανορθόδοξη πολιτική του να πείσει τους Αμερικανούς ότι η εκλογή του ήταν θετική εξέλιξη για την Αμερική. Ο Τραμπ φοβερίζει τους πάντες, από τον πρόεδρο της Φέντεραλ Ριζέρβ μέχρι τις άλλες οικονομικές υπερδυνάμεις, όπως η Κίνα. Εξίσου κακή η διακυβέρνηση στη Βρετανία. Η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι εθελοτυφλεί μπροστά στη ζοφερή πραγματικότητα της οικονομικής επιβράδυνσης και της απώλειας της επιχειρηματικής εμπιστοσύνης, λίγους μήνες πριν από την επίσημη αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και προσπαθώντας απεγνωσμένα να περάσει μια συμφωνία που δεν ικανοποιεί καμία πλευρά. Το σενάριο ενός Brexit χωρίς συμφωνία ορατό περισσότερο παρά ποτέ.
Τα παραδείγματα θλιβερής ηγεσίας δεν σταματούν στο προφανές. Στη Γαλλία, όσοι πίστευαν ότι ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ήταν η μεγάλη ελπίδα της Ευρώπης διαψεύδονται οικτρά. Οι διαμαρτυρίες για τον φόρο καυσίμων εξελίχθηκαν στο κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» και σε βίαιες διαδηλώσεις κατά της παγκόσμιας ελίτ. Στη Γερμανία, το αστέρι της καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ δύει. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν συγχώρησαν στη Μέρκελ τους χειρισμούς στο προσφυγικό και μετά την εκλογική ήττα των Χριστιανοδημοκρατών σε σημαντικά κρατίδια, η καγκελάριος αναγκάσθηκε να αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματος. Μπορεί η Μέρκελ να διασφάλισε τη σταθερότητα για τη Γερμανία, για πολλούς Γερμανούς όμως η σταθερότητα μοιάζει περισσότερο με στασιμότητα. Θλιβερή εικόνα και στην Ιταλία, με τους λαϊκιστές του κυβερνητικού συνασπισμού να παρουσιάζουν έναν ουτοπικό προϋπολογισμό, που τους έφερε σε σύγκρουση με τις Βρυξέλλες. Όσο για τους «σκληρούς» της παγκόσμιας σκηνής, όπως ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν της Τουρκίας, η οικονομία είναι η μέγιστη πρόκληση. Η δημοτικότητα Πούτιν υποχωρεί έπειτα από την απόφαση για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ενώ η βουτιά του πετρελαίου στραγγαλίζει την οικονομία. Στην Τουρκία, η οικονομία δεν έχει συνέλθει από τη νομισματική κρίση και οι προβλέψεις κάνουν λόγο για ύφεση στις αρχές του 2019. Σε τούτο τον ζοφερό κόσμο αναζητείται απεγνωσμένα το «άστρο» ενός ικανού ηγέτη, διατεθειμένου να πασχίσει για ένα καλύτερο αύριο.
