Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Το 2019 θα είναι το πρώτο ουσιαστικά έτος εκτός μνημονίων. Η οκτάχρονη κρίση όμως άφησε στην Ελλάδα πολλές πληγές σε βάρος της ανάπτυξης και της κοινωνίας. Όλα θυσιάστηκαν τα τελευταία χρόνια στον βωμό της δημοσιονομικής προσαρμογής, που στηρίχτηκε κυρίως στην υπερφορολόγηση. Σε καμία χώρα της Ε.Ε. δεν υπήρξε αύξηση του ανώτατου οριακού φορολογικού συντελεστή φυσικών προσώπων κατά 15 μονάδες, από το 40% στο 55%, με αποτέλεσμα να είναι ο τέταρτος υψηλότερος στις χώρες της Ε.Ε. Η φορολογική δε επιβάρυνση μιας οικογένειας με δύο παιδιά και έναν εργαζόμενο είναι επίσης η τέταρτη υψηλότερη σε ένα δείγμα 21 χωρών που είναι ταυτόχρονα μέλη της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ, ενώ παράλληλα είναι και 16η σε επίπεδο εισοδήματος.
Τα στοιχεία απ’ όλους τους οργανισμούς, αλλά και τα όσα παρουσίασε στην ομιλία του ο πρόεδρος της Alpha Bank Βασίλης Ράπανος, κατά την τελετή υποδοχής του στην Ακαδημία Αθηνών, είναι αποκαρδιωτικά. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ικανό κοινωνικό κράτος, με αποτέλεσμα να ανθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός (Eurostat). Είναι ενδεικτικό ότι στις δαπάνες για τη στέγαση και τον κοινωνικό αποκλεισμό η Ελλάδα «καταρρέει», καθώς αντιστοιχούν μόλις στο 0,9% του συνόλου των κοινωνικών δαπανών, ενώ η σύγκριση με τον κοινοτικό μέσο όρο του 4,2% είναι σαφώς απογοητευτική. Το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα εξαντλείται στην καταβολή των συντάξεων, που απορροφούν το 65,1% του συνόλου των κοινωνικών δαπανών, με αποτέλεσμα τα κονδύλια που απομένουν για ανέργους, τη στήριξη της οικογένειας, την περίθαλψη, τους αναπήρους και όσους βρίσκονται στη ζώνη του κοινωνικού αποκλεισμού να είναι ψίχουλα. Η Ελλάδα δίνει μόνο το 3,7% των κοινωνικών δαπανών για τη στήριξη των ανέργων.
Η εικόνα γίνεται ακόμα πιο τραγική αν ανατρέξει κανείς στους απόλυτους αριθμούς, δηλαδή στο πόσα ευρώ κατά κεφαλήν δίνει το ελληνικό κράτος, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη. Μετρημένα σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης, δηλαδή στην πραγματική τους αξία, το ελληνικό κράτος δίνει το αστρονομικό ποσό των… 190,77 ευρώ ανά άτομο, κατατάσσοντας έτσι τη χώρα μας στην τρίτη κατηγορία της Ευρωζώνης.
Μπορεί κάποιοι αριθμοί ή δείκτες να ευημερούν, όμως δεν ισχύει το ίδιο και με την κοινωνία – μια κοινωνία όπου περισσότεροι από 4,3 εκατ. φορολογούμενοι χρωστούν στην Εφορία, ενώ ποσοστό 63,9% των οφειλετών βρίσκεται υπό τη δαμόκλειο σπάθη των αναγκαστικών μέτρων. Και όσο κι αν κάποιοι θέλουν να ωραιοποιήσουν την εικόνα, οι πολίτες γνωρίζουν πώς βιώνουν τη σκληρή καθημερινότητα. Ο δρόμος λοιπόν θα είναι ανηφορικός και τα επόμενα έτη και το μόνο σίγουρο είναι ότι με τα λόγια η οικονομία δεν θα ορθοποδήσει.
